gitar çalabildiğim takdirde ilk çalacağım şarkıdır kendisi. hatta sesi güzel ve bu şarkıyı iyi çalabilen birkaç arkadaşla toplanıp -Bursa'lı olanlar bilir- Acemler metro istasyonunda bu şarkıyı çalıp söylemek istiyoruz. Hııı neden Acemler derseniz ben de bilmiyorum garip bir şekilde sempatik geliyor o istasyon.
karşılarındakileri bir süre sonra diğer durağa aktarma yapmak için ara istasyon olarak gören, ruh halleri inişli çıkışlı olan tuhaf insanlardır..
hemen hemen birbirlerine benzeyen, sadece ufak detaylarla ayrılık gösteren yolculuk seyirlerine örnek vermek gerekirse;
bir şekilde gelir insanın hayatına girer. sen anormalliği hissedersin aslında..
çok çabuk samimi olur, sen sormadan her şeyini anlatmaya başlar, devamlı seninle ilgilenir vs vs..
bir ilişkide abartılı olabilecek ne varsa hepsini sergiler..
bunu yaptığı ilk sen değilsindir aslında. anlattıklarından da anlarsın zaten. hep başkaları suçludur. onu kesinlikle anlamamışlardır. zaten onun yüceliğinde değildir hiçbiri.
sen ilk baştan beri olduğun gibisindir. olaylara ve insanlara olan tepkilerini, düşüncelerini gerçekte olduğun gibi söylersin. kendini saklamadan, başka kalıplara sokmadan, ben şahaneyim, ben şöyle mükemmelim , ben enim demeden..
artık oturmuş olan kişiliğin nasılsa, olduğun gibi davranır, davrandığın gibi de olursun..
istasyon insanı bir süre sonra artık senden sıkılmaya başlar.
sen daha ilk anda onun gibi abartılı davranmadığın için; fazlası ile batmaya başlar senin kendisine göre oldukça renksiz olan hal ve tavırların.
zaten o arada aktarma yapacağı yeni durağını bulmuştur bile çoktan, aslında çoğu zaman bu tip insanlar yedeksiz de yola çıkmazlar. seninle oyalanırken yedeklerini de arada illaki yoklar..
seninle iplerini kendi karakterine uygun bir şekilde kopardıktan sonra istasyondan ayrılır..
yeni durağında aynı tavırlarına devam eder..
ama herkes aynı sabrı göstermez...
çok da geçmeden birde bakarsın ki sana anlattığı ve çok da memnun olmadığı geçmişteki diğer istasyonlarına uğrama çabalarında, hemde aynı anda hepsine birden..
insanları olduğu gibi kabul etmeyi öğreneli çok uzun yıllar oldu..
o nedenle sadece gülümseyip geçiyorum..
en baştan beri biliyorum ki zaten büyüklük hep bendeydi...
sık sık yolculuk ettiğimden bilirim trenleri. hep geç kalırlar hepp. özellikle haydarpa$a'dan geliyorsa tren. kulağımda çalar harun tekin'in söylediği o muhte$em $arkı. tren camından istasyona veda ederken çaprazında teyzelerin löpür löpür baklavaları midesine indirdiğini görürüm. arada çocuklar ko$u$ur. önde esmer bi' amca koltuğunu çekip, cama yaslamı$tır ba$ını. kim bilir ne derdi var derim, dü$ünürüm. $arkı da der ki:
''Bir gün bir istasyon gördüm
Trenleri geciken
Yolcular ellerinde
Tek gidişlik bir bilet
Henüz bilmeseler de
Hayat bundan ibaret''
söz müzik teoman albümünde harun tekin'in; teomanla birlikte konserinde bülent ortaçgilin yorumladığı sözleri fazlasıyla anlamlı şarkı. henüz cennet kumsalı otopark olmamışken..
