Dayımın beyoğlu ilçesine bakan askerlik şubesindekileri inandırmakta müşkülat çektiği hede.herifler alışmış kapıdan kim girse yabancı şubeye bakmıyoz demeye e zaten yerli de gelmiyor nasıl olmuşsa dayım denk gelince çay kahve ikram etmişler.
genelde memleketini soran insanlarla olan diyaloglar uzar gider.
*nerelisin abi sen?
-elazığ. sen nerelisin kardeş?
*istanbul'luyum.
-yok onu demiyorum memleket nere?
* istanbul abi.
-kardeş baban nereli?
içses : sanki nerelisin dediği zaman ne demek istediğini anlayamayacak kadar gerizekalıyım ya.
* yok o da istanbul'lu . bizim memleketimiz burası . yerlisiyiz.
-istanbul'un yerlisi mi olurmuş ya. illa ki bir yerden gelmişsinizdir.
içses : kars'lıyım desem rahatlar mı bu pezevenk.
*yok bir yerden gelmedikş. yaklaşık 600 yıldır istanbul'dayız biz. 1369 yılında osmanlı'nın buraya yerleştirdiği bir türk boyu imiş atalarım. zira anadolu yakası 1453'ten çok daha önce alınmış.
-hımmm . sizde arazi de çoktur sırtın yere gelmez.
içses: heh bu muhabbeti yapmasan hatrım kalırdı.
*aaa saat geç olmuş abi. sonra görüşürüz. (görüşülmez)
Lise dönemlerinde Beyoğlu'nda çalıştığım sıralar, 55-60 yaşlarında,bembeyaz saçları kısa kesilmiş taranmış, yaşına göre çok alımlı bir hanım efendi yaklaştı yanıma.
Hemen karşıladım bu hoş hanımefendiyi;
- meraba efendim hoş geldiniz,
+ merhaba efendim hoş bulduk,
- nasıl yardımcı olabilirim efendim size ?
- ceket ve günlük kullanacağım bir kaç bluz bakacağım müsaitseniz efendim.
Efendim ? Ya ben kadına efendim diyorum, kadın bana diyor,
O kadar zarif, ses tonu o kadar ayarlı, kelimeler ağzından o kadar tane tane ve büyülü çıkıyor ki,
Konuşurken ağzının içine bakıyorum hayranlıkla gizli gizli.
Çok ilginç, ilk defa bu kadar kibar, seviyeli bir hanımla konuşuyordum ve bu çok hoşuma gitmişti..
Muhabbet istediklerini gösterirken derinleşti, beni çok sevmişti,
üstelik yakışıklı bulduğunuda bir iltifat olarak sunmayı ihmal etmemişti kendi üslubu ile..
- bu bluzü çok beğendim çok teşekkür ediyorum size,
+ ben teşekkür ederim efendim, çok merak ettim mazur görün, nereliydiniz ?
- istanbul efendim.
+ istanbul ? Yerlisi misiniz ?
Bu sorudan sonra an itibarı ile gülümseyerek omuz çantasından, el çantasını çıkardı,
Bir fotoğraf gösterdi.
Fotoğraf istiklal caddesinde çekilmiş, siyah beyaz bir fotoğraftı,iki kardeş anne ve baba.
O küçük kız oydu, anlamıştım.
+ (gülümseyerek) bu küçük kız sizsiniz değil mi ?
- (neşeyle) evet, çok şirin bir kızdım.
+ düğün falan mı vardı efendim, beyefendi takım elbiseli, hatta hepinizde elbise var, çok şık duruyorsunuz.
- hayır, o dönemler istiklal caddesine çıkarken en güzel en temiz elbiselerimizi giyerdik efendim, tabi şu anki gibi değildi.
istiklal'e çıkarken özel giyinmek?
Takım elbise, elbiseler, takılar ?
Resimleri gösterdikçe yakın tarihte yaşanmış tarihe hayran kalmamak elde değildi,
Özellikle inönü stadında grand tuvalet giyinilmiş, anne baba çocuklar hep beraber çekişinmiş fotoğraftaki, karede diğer kalan insanlarında onlar gibi olması,
adeta düğüne gitmiş gibi giyimleri şaşkına çevirmişti beni..
Alışverişi bitince, elinden tek öpücükle gönderdiğim bu istanbul hanım efendisi,
Sol yanağımı avucunun içine alarak bana veda etmişti..
istanbul'un şu anki haline en çok üzülen, en çok içerleyen insanlardır şu an istanbul'da yaşayanlar arasında,
Bundan adım gibi eminim..
son 20-25 yıldır istanbul'da azınlıkta olan insanlardır. özellikle gayrimüslimlerin istanbul'dan gitmeleriyle büyük yara almış bir kavramdır aynı zamanda.
