anadoludaysan harem, avrupadaysan esenler otogarında otobüsten inince önce hal hatır soracaklar, nerelisin nereye gideceksin vs. muhabbetine girecekler. pas verme. zorla valiz taşımak isteyen insanlar onlar aslında. sonra valizini taşıtana kadar peşinden ayrılmıyorlar.
bayansan aksarayda sabahın erken saatlerinde yalnız başına otobüs bekleme. otobüsten başka her araç durur durakta. sırıtarak yüzüne bakarlar.
süleymaniyenin karşısındaki kuru fasülyecilerde kuru fasülye yiyip kalkma. bir de kabak tatlısını dene. tabi
mevsiminde. beşiktaştan ortaköye yürü. hatta gözün kesiyorsa ordan bakırköye kadar yürü. *
evet hepiniz hoşgeldiniz. başlık kendini yeterince açıklamakta zaten ama olsun bizde gerekli açıklamaları yapalım ki adet yerini bulsun. istanbul taşı toprağı altın şehir. nice ocakların söndüğü, nice hayallerin, umutların kırıldığı şehir. milyar milyar nufuslu bu şehire gelen insanların bu şehir ile ilgili yaşadığı anıları ve edindiği ilk tecrübeleri konu alan başlık. istanbul'a ilk gidecekler için olmazsa olmaz bir bilgi kaynağı olarak görmek isteriz bu başlığı. hepimize hayırlı olsun.
metro merdivenlerinde yayılmayın. bir tarafa doğru dizilin ki acelesi olanlar yandan hızlıca geçebilsinler. bu şehir sizin geldiğiniz diğer şehirlere benzemez. devamlı hayattadır. aksi durumda yabancı olduğunuz açıkça belli olur, uyarılırsınız.
vakti zamanında anadolunun bağrından ufak sayılabilecek bir ilçeden gelip istanbulun hengamesine düşmüş biri olarak deneyimlerimden birisi; 30 dakika boyunca dolmuş bekleme deneyimimdi. kaldırıma dizilmiş 3 tane tek sıra insan topluluğu, elinde düdük olan bir vatandaş, belediyeyemi çalışıyo dolmuşçularla ortakmı, gönüllü halk hizmeti adamımı kestiremedim o zaman, dolmuşun gelmesiyle birlikte bi düdük sesi; "sen sen sen bin bin bin bin hadi abla çabuk olalım trafik tıkanıyo" felan, noluyoz amk inşaata amelemi toplanıyo burda durumu. yanımdaki arkadaşla birbirimizi dürtüp noluyoz lan amk nereye düştük lan biz diye geçen otuz dakika.
