batı hayranlıgının ülke içinde vukuu bulmuş hali. ekonomik kosullardan olunan hayranlıktan bahsetmiyorum. bogazına, taksimine, kız kulesine hiç görmesenen dahi sehri bilindik yerlerine olan hayranlık bu. insanların görmek için can attıgı büyüleyici gelen. bebek kahvaltı yapıp taksimde içme, adalarda bisiklete binme hayali kurulan sehir. herkesin yaptıgı gibi.
anıları yok eden bir sehire insan niye hayran olur, orda dogsan dahi kendini yabancı hissedecegin bir yerden, durmaksızın yasanan değişimden kaybolan arkadaslar, kaybolan insanlar bıraktıgın gibi hiç bir zaman bulamayacagın bir sehir sevdigin yerleri bir daha bulamama korkusu, sevdigin kadınla anılarına tecavüz edildigi ilk içki içtigin, ilk defa öpüstügün okuldan kaçma heyecanını ilk defa yaşayıp gittigin yerlerin kaybolusuna tanık olmak. bir akmarı yok artık, taksimi hiç aynı kalmadı, üsküdarı böyle degildi eskiden, kendimi buldugum kadıköyü, sahilleride eskisi gibi degil böylede kalmayacak.
arayıstan ibaret bu şehir, baglanmadan hiç bir seye tüketerek yok ederek ayakta duran. bir insan nasıl sevebilir ruhlara böyle tecavüz eden bir sehiri bu kadar acımasızını. sevin tamam,alın sizin olsun ama daha fazla kat cıkmayın artık seviştigim evlere, geçmeyin anılarımın üzerinden, solmasın seninde rengin sofya artık, dokunmayın cocukluguma,ergenliğime, gençliğime. yalnızlıgıma kaçacak bir köşe bırakın bana hiç olmazsa. alın oltalarınızı gidin dalgakıranımdan artık.
bir büyük eldir istanbul...avuç içidir kocaman ve çizgileri en derinden olan. zaman zaman yumruk olur sıkar içinde barındırdıklarını. zaman zaman açılıverir kendiliğinden, özgür sanırsınız kendinizi. bir masaldır istanbulda yaşamak, sonu iyi bitsin ya da başı kötü başlasın. makyajlı kadınları anımsatır semtleri, bazen de makyajı bozulmuş bir orospuyu andırır. sonbaharda sisler içinde kalır bazen. bir semtinde yağmur yağarken, bakarsınız bir yerde güneş vardır. insanını anlatır bu şehir havasıyla, suyuyla, trafiğiyle, özgürlüğüyle. istanbul yaşamaktan nefret ettiren ama yaşamaktan vazgeçemediğim tek şehirdir. nefret ve aşk arasında ince bir çizgi vardır derler ya... işte o ince bıçak sırtı çizginin üstünde durur gerçek istanbullu olan insandaki " istanbul sevgisi. "
Sasirilmamasi gereken hayranliktir. Her ne kadar girdap gibi olsa da bu sehir, o bogazin derman olmadigi bunye var mi? kayis koptugunda sahile inip, denizle yosunun sentezini icine soluyup kendini iyi hissetmemis keder insani var mi?
bunun endüstriyel sebebi ise istanbul'un kanunsuzluğu, usulsüzlüğüdür. türkiye'nin en ciddi merdiven altı üretimi istanbul'da yapılır ve hemen hemen hiç denetlenmez. bir apartmanın 3. katındaki daireye pres koyup parça basabileceğiniz ya da herkesin bildiği gibi mahallenin orta yerindeki apartmanı komple havai fişek üretim tesisi yapabileceğiniz yegane yer istanbul'dur. istanbul'u istanbul yapan bu kuralsızlıktır, bunun önüne geçilirse ülke ekonomisi sekteye uğrar...
gürültüden trafikten uzakta güneyde tatilinizi yaparken 4,gün özlemini duymaya başlarsınız. aşıksınızdır yaşadığınız şehre, sanki eğlence ve gece hayatı istanbulda daha bi güzeldir, içkinizi emirgan sahilden yudumlamak daha bi keyif verir. en gergin olunduğu anda bile şöyle çıkıp boğaz havası almak nasılda iyi gelir bünyeye. istanbul aşktır.
