Sarıyer'deki garipçe köyünde ancak oraya buraya girerek bulabileceğiniz, sur bacalarıyla dolu -yani kafa dinleyeceğim derken içine uçup kafanızı da kırabileceğiniz boşluklar- harikulade sur üstleri.
Biralarınızı, çerezlerinizi arabaya doldurur, türkü şarkı çığıra çığıra koç üniversitesi yollarından kıvrıla kıvrıla, gecenin birinde bu mekana gelirsiniz. Girişinde western filmlerindeki uyarılar gibi "olabilecek hırsızlıklardan biz sorumlu değiliz" diye belediyenin bir uyarısı vardır. Çalacakları bira olsun efendim.
Kapkaranlıktır. Sanki köyle arasında bir boyut farkı vardır; başka bir dünyaya geçersiniz. Bir tarafta engin karadeniz ayaklarınızın dibindeki kayaları döver, bir tarafta boğaz sessiz sessiz ama derinden gücünü hissettirir. Her daim rüzgar eser, yazın bunaltıcı havasında bile ceket giyersiniz. Dolunayda daha muhteşemdir, o sessizlikte ay arkadaşınızın gözlerinde doğar.
Mekanın ürkünçlüğünün aksine sadece çok az kişi bildiği için bir iki araba daha olur, herkes bir köşede sohbet etmektedir, kimse kimseye bulaşmaz. Biralar içilir, dertler anlatılır, denizin yakamozlarına özlemler dillendirilir. Sonra da efendi efendi çöpler toplanır, sabaha karşı güneşin muhteşem doğuşu izlenir, geri dönülür.
Bugünlerde bu mükemmelliği bozan tek şey köprünün anadolu ayaklarının inşasının devam ettiği tam karşı noktada har har har gıcık iş makinelerinin vızıltıları. Köprü bu tarafa geçince ne köy kalacak ne bu muhteşem nokta.
