metrobüse bindiğin zaman herhangi bir sözlük yazarıyla karşılaşma ihtimalini aklının bir köşesinde bulundurmaktır. yan yana oturduğum herhangi birinin i phone dan sözlüğü açıp sol frame da neler olduğuna baktığına rastlamaktır belkide. o sırada tek kelime etmem, sadece nikinin ne olduğuna bakar, sözlüğe girdiğinde yüzündeki ifadenin nasıl bir şeye dönüştüğünü seyrederim. çünkü ''sen sözlük yazarı mısın'' diye sorduğum an, iki sözlük yazarı arasında koca karı gibi dedikodu başlar, metrobüsü kadınlar hamamına çeviririz. sonra bıyıklı dayının ya da evde kalmış kız kurusunun biri bizi şikayet eder, metrobüsten atılırız alimallah.
15 milyonluk bir şehirde sözlük yazarı olmak çoğu kişinin önemsemeyeceği bir şeydir. ama istanbula üniversite okumaya gelmiş insanlara benzetirim ben bunu biraz da. şehre geldiklerinde onları kimse tanımaz, umursamaz ama zamanla onlar kendilerini tanır ve umursarlar...
istabul da sözlük yazarı olmak, kendini umursamaktır.
entrylerim oylanmıyor diye boğaz köprüsünden atlama ihtimalini düşünmektir. Karı kız ortamına daha kolay ulaşmak gibi bi niyetim yok. Je veux vivre toujours.
