gri-mavi şehrimin yaşanası tek mevsimidir. ne kalabalıktır ne de yazın getirdiği o bitkinlik vardır. sonbahar kız kulesini başka gösterir insanın gözüne, dalgalar bir başka vurur sahiline! martılar esen melteme ritmik çırparlar kanatlarını...beşiktaş iskelesinde çay içmek lazımdır, deniz müzesi'nde nöbet tutan askere bakılmalıdır, ortaköy'e yürünmelidir, gün batımı izlenmelidir vapurda süleymaniye'nin ardına bakarak ve şarkılar söylenmelidir gemi'nin kıç tarafında sonbahar'da...kaç zaman oldu sonbaharı yaşamayalı istanbul'da? sonbahar'da yaşamak lazımdır istanbul'u ve sonbaharı da istanbul'da...
teoman in gonülcelen albümunde 3.sirada yer alan parca.albumdeki diger parcalar
1.gönülcelen
2.anliyorsun degil mi
3.istanbul da sonbahar
4.doktor
5.istasyon insanlari
6.mavi
7.hayalperest
8.soluk soluga
9.zamparanin ölümü
10.sevdim seni birkere
yakın zamandadır yaşanması...rüzgar uğultuları sarı kahve yapraklar...ve adalar..."-bu mevsim yalnız yaşanmaz" dedirtir istanbul...her mevsim güzeldir istanbul.
ancak sarı sonbaharda başka güzeldir
yaz günü dinlenildiğinde bile sonbaharın hüznünü yansıtabilen şarkıdır. istanbul zaten benim için hüzün şehridir bir de sonbahar birleşince katmerli olarak dönüp dönüp vurmaktadır bu şarkı.
her zaman kolay değil
sevmeden sevişmek
tanımak bir vücudu yavaşça öğrenmek
alışmak ve kaybetmek.
alışmak ve kaybetmek...şarkı o kadar sakin bir tonda söyleniyor ki, cümleler de bi o kadar yalın.
çoğunlukla üstesinden gelmek zordur bu iki kavramın "alışmak" ve "kaybetmek"...
bu kadar doğal ifade edilemezdi, doğarız ve büyürüz, alışırız ve kaybederiz, sonra bi daha alışırız bi daha kaybederiz.
her şey kadar bu da doğal bir şey işte. bi yerden sonra kaybetmeye de alışırsınız belki.
