hayatım boyunca az yada çok, kimseyi ilgilendirmeyecek bir şekilde, kendi vicdani yargılarımı daha çok kullanarak dinim olan islam'a hep inanmışımdır.
Çok sevdiğim, esprili, muhabbeti hoş, kardeş bildiğim bir arkadaşım hatta arkadaştan öte kardeşim, dostum ve hemcinsim olan sırdaşım vardı. Derken zamanla din konusunda daha muhafazakar daha bağlı olmak istedi, ilk zamanlar açıkçası saygı duyup böyle bir arkadaşa sahip olduğum için mutluydum. Namazını kılıyor, içki zaten hiç olmadı, kavga etmez, eğer ben kavga edeceksem beni bundan çaydırmaya çalışır, küfür etmez, insanlara karşı saygılı bir insan olmuştu.
herşey güzel giderken, bir süre sonra her muhabbettin sonunu din ile bağlamaya başladı, espri yeteneğini yitirdi.
"ulan bugün canım çok sıkkın" desem, hemen dinden bir kıssa ile karşıma dikilip anlatmaya başlıyordu bende onu bozmamak için dinliyordum. Artık zamanla öyle bir hal aldı ki; ne desem din ile cevap veriyor bende tmm anlatma bana deyip susturuyordum...
Bir kaç süre zarfında bir tarikata üye olup sohbetlere katılmaya başladı, ideolojik düşünceleri iyice saçmalaşıpi, iyice zırvalamaya başladı. Şeriatın getiri ve götürülerini bilmeden türkiye ye şeriat gelmesini istemesi, kara çarşafı desteklemesi gibi.
Şimdi anladım ki insanlar dinden neden nefret ediyor neden islama bu kadar yobaz diniymiş gibi bakıyor.
Aslında Arkadaşımı benden alan din değil, hurafeler, bağnaz düşünceler ve sürekli kolaylaştırmayıp zorlaştıran, islam dininin kendi tekelinde olduğunu sanan insanlar.
Kısaca saçma ve bağnazca islam'ı yorumlayan insanların, bir başka neşe dolu insanı ne kadar çekilmez bir insan'a çevirdiklerine bizzat şahit oldum.
Kişisel fikrim islam güzel ve aydınlık, fakat islamı yorumlayanlar bağnaz ve geri kafalı...
Eğer aranızda islamı sırf böyle şeylerden kötü gören varsa en güzeli bizlere gönderilen kitabı okuyup sadece orada yazılana inanmaktır vesselam...
