islamiyet öncesi Türk tarihinin birincil kaynakları sözlü kaynaklar, arkeolojik buluntular ve yazılı kaynaklardır. Bu kaynaklardan belki de en önemlisi ise sözlü kaynaklar içinde yer alan adetimiz, törelerimiz ve geleneklerimizdir. Bu saydıklarımdan birçoğu zamanla sözlü kanun haline geldiğinden yaşamımıza öyle etki etmiştir ki bilmeden de olsa hala bu kurallara uymaktayiz.
orta asya ve doğu medeniyetleri için geçerli olan bu dert aslında yeterli akademik araştırma yapılamamış olması yüzündendir. yakın tarihteki savaşlar ve orta asyadaki komünist yapı yüzünden eski diller ve yazılar kullanımdan neredeyse tamamen kalmış, bulunan bulguları inceleyecek bir akademik kurul olmadığından ortaya çıkan bütün tarihi tezler havada kalmıştır.
kazım mirşan ve haluk tarcan uzun zamanlar bu konular hakkında yeterli araştırmalar yapsalar da tezlerine antitez üretecek ne bir kurum ne de tezlerini doğrulayacak akademisyen bulunmamaktadır.
duyulan odur ki moğolistan ve çin yakın tarihte birlikte bir kurul kurmuşlar, ilk çağ, antik çağ ve karanlık çağa ait bir dolu yazıt bulmuşlardır. kazım mirşanı da bilir kişi olarak çağırmışlardır ama yine duyulan farklı duyumlara göre kazım mirşan tek başına doğu türkistan ve afganistan yakınlarına gidip daha derin yazıtlar bulmuştur.
