Modernleşmeyle birlikte toplumun her kesiminde çocuklara verilen isimlerde bir farklılaşma/yabancılaşma tezahür etmektedir. Dönemlerin sosyal ve siyasi olayların etki özelliklerine göre benzer isimler verilmekte. 70li yıllar ile 80li yılların başlarında kontrolsüz şehre göçle birlikte insanın doğaya özlemini çağrıştıran deniz, ırmak, nehir, ül, çınar gibi isimler verilmiştir. 60lı yıllar ve sonrasında mücadeleyi , kavgayı çağrıştıran savaş, kaya, tunç gibi isim olarak çokta makbul olmayan isimlerin tercih edildiğini görürüz. Sın yıllarda özellikle akp iktidarıyla temayüz eden arapça kökenli isimler tercih edilmektedir. Ancak bu yeni isimler daha önce hiç duymadığımız kelimelerden bile olabiliyor. Hatta abuk subuk kelimeler yanında aslında sırf kuranda geçiyor diye anlamı kötü olan ama başta kulağa hoş gelen kelimeler isim olarak konuluyor.
Sonuç olarak toplum köklerinden hızla uzaklaşıyor ve bu en çok çocuklara konulan isimlerle ortaya çıkıyor. Artık insanlar anne babaları ile ailesinde vefat eden büyüklerinin isimlerinden utanıyorlar. Çünkü kendilerini köklerinden üstün ve nitelikli gördüklerinden bu utanç maziye sünger çekerek utançlarını az da olsa örtmeye çalışıyorlar. Toplumun laiki islamcısı bilmem ne boku olan her türlü kesiminde ahmet, mehmet, murat, ali gibi sıradan! isimlerden hızlı bir kaçış var. Adeta bu isimleri öldürmek için edilmiş bir yemin bir konsensus var. Torunuyla konuşan bir teyzenin telefonda ekfin yavrum deyişinden midem kalkıyor. Elif adının bokumu çıktı a mendebur.
Bu ülkenin iskamcısı da laiki de dahil olmak üzere her kesimi geçmişinden ve geçmişini hatırlatan izlerden nefret ediyor. En asil duyguların insanı adlı yazarın dediği gibi bu ülkede en aristokrat ailenin bir önceki nesli eşleğe biniyordu.
Mehmet, Mustafa ve Ahmet'in ilk üç sırada geldiği erkek isim listesinde ise "
Ali,
Hüseyin,
Hasan,
ibrahim,
ismail,
Osman,
Yusuf,
Murat,
Ömer,
Ramazan,
Halil,
Süleyman,
Abdullah,
Mahmut,
Recep,
Salih,
Fatih" isimleri yer aldı.
Babandır dinci, müslüman dese kıçı kırılacak çünkü.
