şeytana inanlar ve allaha inanlar. bu iki olay arasında ise insanların nefisleri baş roldedir.
şeytan insanlara kolay olanları yaptırmakla övünürken; allah, insanlara doğru olanı yapmayı önermektedir.
dinlerin bir araç olduğu doğrudur. bunda yanlış bir şey yoktur, nitekim din araç ve amaç insandır. diğer taraftan şeytanda ise amaç egodur.
insan egolarını körleştirebildiği sürece mutlak doğruluk ve iyiliğin yolunda ilerler. Ancak insanlar şeytanın yolu olan kolay yolu seçerek kolay para kazanmayı, kolay yaşamayı vs. isterler.
işte bu bakış açısından bakınca dinin bu şekilde yorumlanması ve sadece bir insanın ağzından çıktığının savunulması kolaya kaçmak, olayı anlamamaktır. inanmamak apayrı bir konudur ancak inanan insanları küçümseyerek olayı basitleştirmek, kendilerinin basitliğinin dışa vurumu olarak ortaya çıkmaktadır.
Olayın bu kadar basit yorumlanmasına neden olan ise inanan insanların şeytanın peşinden giderek, inandıkları dini anlamak için çaba harcamamalarıdır. inanmayanlar, dini daha çok okuyarak kendilerince açık bulduklarını ifade ediyor ve basite kaçarak olayları ve olguları yorumluyorlar. Halbuki inanan insanlar en az inanmayanlar kadar kendi dinlerini araştırmalı okumalı ve anlamalıdır. Anlamalıdır ki neye inandığını bilsin, aksi yorumlara karşı koyabilsin.
Eeee din neden zorlaştırıyor olayı basitleştireceği yere diyebilirsiniz. işte burada nereden baktığınız bağlı olarak bu soruya cevap verebilirsiniz.
Mutlak doğruluğu ve hakk adaletini zorluk olarak görüyorsanız evet zor. Fakat asıl zor olan boşlukta olmak inanmamaktır, yanlış yorumlayarak uzaklaşmaktır.
Olayın özeti şu;
insan, insan beyninin yapabileceği kadarını düşündüğü için kendinden üstün varlıkların olduruşlarını ve olgularını kabul etmeme eğilimindedir, bütün ego ve basite kaçmanın da asıl kaynağı budur.
uzun bir yazı oldu, zamanınızı aldım kusura bakmayın.
