özellikle ırak savaşının başlayacağı zaman alanları dolduranların hep bir ağızdan söylediği sözdür. teknik olarak doğrulanmadığı dönemlerin varlığı söz konusudur. ancak eninde sonunda işgalciler direnenlere karşı kaybetmiş olduğuda geçtiğimiz yüzyılın başından beri pek çok örnekte kendisini doğrulamıştır.
Ne tesadüftür ki aynı kural hem çanakkale savaşında leyhimize hem de sarıkamış'ta aleyhimize işlemiştir. Sınıf perspektifini yitiren ülkelerin , emperyalizmin kuyrukçuluğunu üstlenen ülkelerin her zaman tadına bakacağı kişiliksizliktir. Ancak şurası da vardır ki savaşlarda sadece halklar kaybeder " devletler " kaybetmez. Savaş ve işgal emperyalizmin üzerine sürülen bir bal gibidir.
işgal edilen devletlerin genellikle kendilerini kandırdıkları laftır.işgalciler alacağını alır , sömüreceğini sömürür , en sonunda kaybeder.ne kadar karşıda çıksak doğrusu budur.olan arada kalan çoluğa çocuğa olur.
Yoktur öyle birşey. Mantık olarak işgalci cihat amacı gütmediğine göre işgal ettiği ülkeden çıkar elde etmek istemektedir. Kaynaklarını sömürür, insanları köleleştirir, kendisine bağlı uydu bir devlet kurarak ayrılır, haliyle işgal için harcadığı bedelin kat kat fazlasını elde ederek ayrılır, işgal edilen ülke halkına ise bu avuntu kalır sadece.
teorik oldarak doğrudur. işgalci insan o bölgeye alışık değildir, bugune kadar görmediği bölgede savaşmaktadır. buna karşın savunmacılar kendi bölgesinde, kendi koşullarıyla savaşır.
aksi durum çıkması genelde direnişçilere bağlı gibi geliyot bana. Irak'ın direkt teslim olması buna en büyük örnek.
Tabi burada Çanakkale doğal akışın sonucu gibi algılanmamalı, orada farklı koşullar ve psikoloji etkili...
