subjektif bir değerlendirmeden öteye gidemeyen bir yargıdır.
çünkü IQ tek başına dünyayı insanlığı ve evreni değerlendirmek için yeterli değildir.
eğer öyle olsaydı IQ'su yüksek insanlar daima başarılı insanlar
olurdu ki bunun doğru olmadığı hatta
bu tip insanların tutunamayanın önde gideni olduğu bir gerçektir.
özellikle ilk çocukluk dönemlerinde yüksek IQ'nun insan üzerinde kendini ifade edememe, asosyallik ve belki hiparaktivite gibi etkileri bile vardır.
tanrı yoktur ya da vardır önermesini yapmak için IQ'ya ihtiyaç yoktur.
sadece düşümmeye ihtiyaç vardır ve tabi ki bilgiye.
en yüksek IQ'lu olan en çok bilgiye sahip olan anlamına gelmemektedir.
zaten böyle bir önerme doğru olsaydı bütün bilimadamları tanrıyı reddetmeliydi.
ama bilim tarihi bize gösteriyor ki böyle bir şey yoktur.
gayet inançlı birçok bilimadamı yaşamıştır.
ama bunların inançsız olup olmamalarını belirleyen şey IQ'ları değil.
tanrı vardır yoktur sorusu üzerine düşünüp düşünmemeleriyle ilgilidir.
Özellikle antik çağda yaşamış bilginlerin inançlılığı düşünüldüğünde yanlış olan önermedir. insanların algıları, zeka düzeylerinin artışıyla değil, binlerce yıllık uygarlığın birikimiyle şekilleniyor. Yoksa dersleriyle az çok ilgili bir lise öğrencisinin fizik bilgisinin Newton'dan daha fazla olması, onunla aynı zekada olduğunu göstermiyor. Burdan yola çıkarsak bir dinsiz neden dinsizdir? Çünkü tarih okumuşsa görmüştür, ilahi olsun ilahi olmayanı olsun bütün dinler ya belli bir coğrafyada siyasi bütünlüğünün sağlanışı aşamasında ya da hakim siyasi otoritenin dağılışı esnasında gelmişlerdir dünyaya. Yani iktidar ihtirasında olanların, rakiplerini alt etmekte gereksindikleri kitle desteğini onlara sağlayan bir tür ideoloji olagelmiştir din. Sonra gerçekliği kanıtlanmış bir evrim olgusu var, yalnızca yirmilik dişlerimizin işlevsiz hale gelişi bunu tanıtlamaya yeter. Kuraklıkta, boyları kısalan ağaçlara eğilemeyen daha uzun boylu zürefaların ölmesi, yine bizim, bizden daha iri(yaklaşık iki buçuk metre boyundaydılar) ama daha aptal olan bir başka insan ırkını yok etmemiz hep evrimin ve doğal seçkinin tanıtlarıdır.
insan inanma ihtiyacında mıdır? Kişisel olarak evet; ahiret inancına sahip olup ölümden korkmamayı, yalnızlık hissettiğimde dua etmeyi ben de isterdim. Ama kafam almıyor şuncacık bilgiden sonra dine inanmayı. Dindar Aristo'dan daha zeki olmadığım muhakkak; ama onun zamanında arkeoloji denen bilim henüz ortaya çıkmamıştı.
Bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olamazsın diye bir söz soylemişler zamanında*. yani neymiş; iq derecen ne kadar yüksek olursa olsun, birşeyleri yeterince sorgulamayıp bilgi sahibi olmaya çalışılmazsan, fikrin de o kadar eksik olabilir.
Kaldı ki, inanmak ile inanmamak arasında bazı kişiler için ince bir hat vardır. Bazı dönemler hiç inanmazken, bazı dönemlerde çok güçlü bir şekilde tanrıya inanırlar. Aslında inancı iq ya bağlamak da çok anlamsız bir araştırma mevzusudur.
ben,
tanrının varlığına ya da yokluğuna olan inançta; 'iq' düzeyinin önemli bir etken olduğunu düşünmeyenlerdenim.
çünkü,
var'ı savlayan kişiye yok'u iddia ediyorsanız o vakit, o yüzbilmemkaç 'iq'nuzu kullanarak bunu ispat etmek zorundasınız. bildiğim kadarı ile böyle bir babayiğit henüz çıkmış değil...
ama derseniz ki;
" tanrı'ya kulluk etme ya da tapınma gereğine olan inanç; 'iq' seviyesi yükseldikçe azalmaktadır." buna katılırım zira, 'iq' nun yüksekliği aynı zamanda, kişinin sorgulama ve muhakeme yeteneğinin yüksekliğini gösterir ki,
o insan;
" ben, bugünkü aklım ve bilinç düzeyimle; yarattığım hiç bir şeyin bana tapmasını istemem, tanrı ki, benim gibi bir takım sırlarını halen çözemediğim mükemmel bir mekanizmayı kurgulayandır, yarattığı insanların kendisine tapmasını isteyebileceğini, tatmin edilecek egoları bulunduğunu düşünmüyorum."
kendini yaratan yerine koyan zihniyetin ***, dünya ve evren üzerindeki oluşumlara anlam veremeyip, mucizevi olaylara kulp takamaması, inanmadığı için de bu oluşumlara anlam vermek istememesinin sonucunda ortaya attığı tespitlerden biri.
şimdi ilk önce itiraf edilmeli ki insanın ıq seviyesi, olayları sorgulama yeneteği ile doğru orantılıdır. yani ne kadar yüksek ıq, o kadar çok soru ve çözüm arayışına girmektir. bunu kimse inkar edemez ama bu demek değildir ki, zeki olan her insanın kalkıp Allah'ın varlığını sorgulaması gerekir vs vs vs.. * asıl doğru olan, asıl bu dünyanın ve evrenin oluşması ile ilgili varılması gereken sonuç/nokta/yer, allah'ın olmadığını değil, allah'ın nasıl, neden bu evreni yarattığını sorgulamaktır. ıq seviyesi yüksek olan normal bir insanın bu doğrultuda düşünmesi gerekirken, olanı, biteni inkar etmesi ve bunu gururla gelecek nesillere aktarmak istemesi saçmalamak değil de nedir ? kur'an-ı kerim'i en az bir kere okusan dahi allah'ın varlığına çabucak inanabilirsin hatta kendine basit sorular sorarak bile bunu başarabilirsin, zor değil. allah'ı inkar etmek, onun yarattıklarına başka başka isimler bulup, yaratmadığını ispatlamak mantıklı ise devam edin ne diyeyim. o ıq seviyesi zirvelerde gezen insan ne kadar diretirse diretsin yaratan'ın yok olduğunu, en fazla yapıp yapabileceği şey, köpeğin veya kedinin kuyruğunu kovalarken ulaştığı başarı kadar gerçekçi olur.
bilim adamlarının tanrının varlığna her geçen gün daha fazla inanmasıyla çürütülen iddia. geçenlerde dna'nın şifresini çözen 30 yıllık ateist bilim adamı ''laboratuvar çalışamalarım sırasında tanrının varlığını hissettim'' demiştir. burdan da anlaşılacağı gibi genel anlamda sorgulayıcı, şüpheci olan bilimadamları bile tanrının varlığına inanmışlardır.
iq seviyesinin yükselmesi insanı sorgulamaya itebilir. çok fazla sorgulayınca da iq seviyesi yüksek insan din, tanrı işlerini anlamsız bulabilir. ama allah'a inanan herkesin "olur mu öyle şey? o adam kesin salaktır. dur bir de birkaç örnek vereyim de yalanlayayım hemen. sonra mazallah salak görülürüm lölölölö."diyerek kaos yaratması nedendir bilinmez... inananlar aptal mıdır? hayır. inanmayanlar aptal mıdır? yine hayır. çünkü zeka insandaki inanç duygusuyla ölçülemez. inanıp da inanmayanları pis, dinsiz, imansız bulmak aptallık olabilir. aynı şekilde inanmayıp da inanan herkesi aşırı hayvan yobaz bulmak da iq'nun düştüğünün göstergesidir. bu dediklerimin bir bilimselliği yok. *
akademisyenlerin ve sanatçıların ancak çok az bir kısmının tanrı inancına sahip olmasıyla alakalı olarak ortaya atılan ilginç istatistik.
evet; normal halktan ve toplumdan daha zeki olduğu kesin olan bu güruhun, çoğunluğunda tanrı inancı olmaması gibi bir durum vardır; kabul edilmesi gerekir.
diğer taraftan bakkal hüsmen emminin iq seviyesinin prof.dr.hüseyin abiden düşük olduğunu kim neresinden uydurmaktadır, oturup düşünmek lazımdır.
insanın kendini tanrılaştırmasıyla hiçbir alakası olduğunu sanmıyorum. iq'su yüksek olan insan daha fazla bilgi ihtiyacı duyar. daha kültürlü olur vesaire ve mutlak bir şeylerden etkilenir. tanrı inancında birbiriyle uyuşmayan birkaç nokta görür ve vazgeçer bu sevdadan. hem insanın kendini tanrılaştırması megalomanlık değil mi olm? o ne lan? ahahah. kim var yanınızda ben tanrıyım diye gezen iq'su yüksek insan? onun iq'su yüksek değilmiş işte demek ki? olsa tanrıyım der mi olum?
yoktur böyle bi şey. iq'su tavan yapmış pek çok dindar insan tanıyor olmam sayesinde zaten istatistiki bi veriye ihtiyaç duymadan bu lafa karşı konumlandırabiliyorum kendimi. ha ama karşı fikri getirenlerin ilginç bi lafı var onu yazmazsam edemem. iq'su yükselen bireyin kendisini tanrı yerine koyup gücetaparlığı yüzünden inancındaki bu kaymanın vuku bulduğu dillendirilmiş.. e o zaman iq'su düşük olan kendisini tanrı yerine koymayıp var olan tanrıya mı gücetaparlık yüzünden ibadet etmektedir yani.. bi inanırın kendisine gücetapar demesi ilginçmiş. "gücetaparlık herkeste var, kimisi tanrıya inanır, kimisi kendisini tanrılaştırır allah'ı reddeder" dersen varacağın yer illa ki bu oluyor çünkü..
