hergün içtiğim şizotipal bir dönemimde hayat çok boş geliyordu.
doğ büyü töre çalış çalış öl.
sonsuzlukta 30 yıl ile 80 yılın da bir farkı ve anlamı yoktu.
bugün ederim dur lan yarın edeyim derken... yanıma üstüme örtsünler diye bir çul alıp izmirden otobüse bindim. anneanemlerin bahçesinde ceviz ağacının altına gömdürecektim kendimi falan.
önden söyleyeyim dedim anneannem "yörü oğlum yörü ondan sonra gece bahçeye de inemiycez!" dedi.
bir sene dağ havası ortam değişikliği vs derken çıktı gündemimden.
o an yaşanan acının, umutsuzluğun, kırılmışlığın hiçbir zaman geçmeyecek hisseyle yapılan dönüşü olmayan eylem. Bu eyleme iten bir diğer önemli sebep de karşı kişi veya kişiler sonsuz ızdırap verme güdüsüdür.
