intihar anlamlıdır, ölümdür sonuçta. fakat "canına kıymak sorunlarından kaçmaktır" klişesinden öte, göt isteyen bi eylemdir. sıkılmak, bir şeye yaramadığını hissetmek sebebi olmamalıdır, şakirtler de bir boka yaramıyor intihar mı etsinler?
umudun bitmesi ile başlayan son bulma isteği ama ne yazikki umutların yok olmadığını az biraz arkasına baksa ne var oralarda ne yok oralarda yokları yok edip varları da görerek yaşamın en son nefesine varana kadar kendine hedef seçip yaşam ile kavga etmektir.
ıssızlığın seni kollarında sarmasıyla düşünmeye başladığın ve giderek aklındaki tek şey haline gelen düşünce sadece "ne zaman?" oluyor. ama neyin zamanı olduğunu bile bilmeden soruyorsun bunu kendi kendine. ne zaman kurtulacağını mı, ne zaman sevineceğini mi yoksa ne zaman öleceğini mi sorduğunu farkedemiyorsun bile. zihninin yapabileceği tek şey sormak, elinden gelen tek şey ise beklemek. zaman sana en doğru kapısını açtığında seni saran kollar gevşeyecek, can havliyle atacaksın kendini o kapıdan içeri; kurtuluşun mu yoksa ecelin mi seni beklediğini önemsemeden...
ASLINDA BU KARŞINDAKi iNSANLARLA ALAKALI. iÇiNDE BULUNDUĞUNUZ SORUNU SANKi SiZE ASLA HALLEDiLMEYECEK GiBi HiSSETTiRiP BiR DAHA iÇiNDEN ÇIKAMAYACAĞINIZ BiR KUYUYA GiRMiŞSiNiZ GiBi HiSSETTiRiYORLARSA SiZi MANTIKLI MANTIKLI DÜŞÜNÜYOR iNSAN. ÇARESiZLiĞE PARMAK BATIRMAK BU OLSA GEREK. TABi Ki HERŞEYiN BiR ÇARESi VARDIR VE iNTiHAR BiR ÇÖZÜM DEĞiLDiR ASLA OLMAMALIDIR. ;)
