maruz bırakıldığım anlamsızlıkta sürüklendikçe ve benim dışımda herkesin mutluluğunu izledikçe aklıma gelmeye başlamış olay. bir yol bulamıyorum ve Allah' a sayısız kez yalvarmama rağmen bana bir ışık, çıkış yolu göndermiyor. neden ders almak ve çile çekmek için bu anlamsız süreçte kaybolmam gerekiyor ki ?
bazı anlamsız süreçlerde insanın kafasından ayrılmayan olay.
sadece hayatın beden olarak bitimini sağlamak anlamına gelmeyen hareket. anlamsız, saçma, sıkıcı, depresif, hayallerin gerçekleşmediği, aşkın ve cinselliğin olmadığı, umut sağlayan seçeneklerin tatmin etmediği bir hayat da intihardır.
mesela bazı durumlardan yana asla mutlu olamayacağımdan eminim. örneğin kadınlar... terapistim 30 yaşın üstündeki kadınlara yönelmemi tavsiye etti ama ben yaşayacağını yaşamış, bıkmış, evlilik düşünen bir kadını hayatımda istemiyorum. bir türlü bu inadımdan kurtulamadım. gerçekçi olmadığı, yaş farkı olduğu söyleniyor ama bu benim mutlu olmamı sağlamıyor. ne zaman güzel kızlarla dolaşan birini ya da mutlu bir çifti görsem içimden küfrü basıyorum. hatta son zamanlarda sesimi çıkartmaya bile başladım yavaş olsa da. çünkü benim yaşamadığım aşkı ve seksi yaşayacaklarını biliyorum ve onlara hem kıskançlık hem de öfke duyuyorum. kısacası bu konuda asla mutlu olmayacağımdan eminim çünkü kendime ihanet edip 30 yaş üstü biriyle çıkarsam yoldan geçecek 20' li yaşlardaki az çok güzel bir kıza gözümün kayacağını biliyorum. bu yüzden kalbim sızlamaya devam edecek çünkü inadına yalnız kalacağım. herhangi birinin içimdeki yangını söndüremeyeceğimden eminim.
tahsil konusu da istediğim gibi gitmedi. istemediğim bölümlerde okuyup hep yarım bıraktım. bir becerim ve yeteneğim yok. bir zamanlar iyi yazardım ama hem artık yazdıklarım içime sinmiyor hem de içimden yazmak gelmiyor. resmim iyiydi artık değil... yabancı dil biliyorum bir boka yaramıyor. kısacası 35 yaşın üstünde başta kadınlar olmak üzere toplumun siktir ettiği kendine güvensiz, depresif, öfkeli ve üzgün biri oldum çıktım.
daha 1 saat önce '' neden hayatıma son vermiyorum ki ? '' diye sordum kendime '' ne değişecek ki ? değişse de beni tatmin edecek mi ? ''. bu soru çok gerçekçi geldi bana çünkü istemediğim bir hayat yaşıyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. üstelik Allah' a bir ışık, çıkış yolu için yalvarsam da o bir türlü karşıma çıkmıyor. şimdi depresyonun gücünü bilmeyen '' her şey senin elinde '' diyebilir ama kazın ayağı öyle değil işte... hiç denemediğimi mi zannediyorsunuz ? hiç çaba göstermediğimi mi düşünüyorsunuz ? hepsini yaptım ama bir gün geldi ki yalnız bırakıldığımı fark ettim ve vazgeçtim. gerçekçi bir hedef bulamıyorum ve gerçek dışı hedefler için çaba göstermek istemiyorum ayrıca.
kısacası dünyaya fırlatıldığımı ve ölene kadar zaman dolduracağım bir süreçte yuvarlanarak kaybolduğumu düşünüyorum. başka insanların mutlu olduğunu gördükçe işkence daha da artacak. bazı şeylerin çözümü yokmuş, bunu anladım.
insanlar her şeyi çok biliyor. Senin ruhunun nasıl tükendiğini bilmeden ezberlenen ve işe yaramayan tavsiyeleri veriyorlar. Nasıl bir saçmalık içinde olduğunu ya anlamıyorlar ya anlamak istemiyorlar.
Öyle her şeyin çözüme ulaştığı, her sorunun çözüldüğü bir dünya yok ! Yakalanamayan katiller ve daha bir sürü suçlu var ! Senin çabaladığın hayali müzisyeni, sporcusu kapıyı açıp kapatırmış gibi rahat yaşıyor, ne uğraşacaksın ki ?
istemediğimiz saçmalıklar içinde, gerçekleşmeyen hayallerimizle sona kadar zaman doldurmak da uzun süreli bir intihardır.
Allah’a inanıyorum, inanacağım ama bana küstüğünü de ciddi ciddi düşünüyorum. Başka açıklaması yok.
Not: tavsiyelerinizi ve dahice ayarlarınızı kendinize saklayın. Hiçbir şey bilmiyorsunuz. Yetti be !
Ruhunda açılmış her deliğin adı. Anlamsızca ve amaçsızca, bezmiş ve yorgun, sona doğru zaman dolsun diye can sıkıntısıyla beklerken sırtında sürekli taşıdığın, kapanmayan yara. Dünya üzerinde zaman geçireceksin ama hiçbir şey olamıyorsun. Sürekli diğer insanlar mutlu oluyor. Hiçbir ruhsal huzura erişemeden Neden bu zamanı doldurma cezasını çektiğimi bilmiyorum.
Aynı yara yarın yine açılacak. Sadece uyurken rahat hissedeceğim. Benim kadar iyi niyetli olmayanların bile mutluluğu yakaladığı dünyada bu boşluklardan ve saçmalıklardan kurtulamadığıma, istediklerimden çok istemediklerime rastladığıma göre birini gerçekten kötü kırmış olmalıyım.
Allahım belli ki bana kızmışsın ve aydınlığı göstermeyeceğin gibi anlamsızlığa boğmuşsun beni. En azından günahlarımı affet. Yoksa ruhum zaten çoktan öldü. Acı bana.
Camus usta demiş ki: “ o an geldiğinde insanın yaşamak için intihardan daha çok çaba harcaması gerekir “.
Bu ruhu ve bedeni neden taşıdığımı sorguladığım bir an daha meydana geldi bugün. Galiba anlamsız ve depresif bir süreçte zaman doldurmaya devam edeceğim. Bu da intiharın uzun yoludur.
Ve bazı sorunların gerçekten çözümü yok. Ne kadar üzgün ve bezmiş olduğumu anlatamam.
Öyle bomboşum ki kendimden nefret ediyorum.
insanlar her şeyi çok biliyor, ne de güzel tavsiye veriyor değil mi ? ne de olsa herkesin hayatı ve ruhu aynı şekilde kurtuluyor, değil mi ?
artık herhangi bir tavsiye almamaya karar verdiğim an 10 gün kadar önce oldu. kalp kırıklığımın ciddi olduğunu, insanların, özellikle de son ilişki hezimetimden sonra güzel kadınların arasında rahat hissetmediğimi, bu yüzden de dünyadan, hayattan ve insanlardan hiçbir şey beklemediğimi söylediğim zaman yanımda oturan adam son sevgilisiyle yaşadığı şeyleri anlatıp kadınları tavlama konusunda tavsiyeler vermeye başladı. kalbi kırık olduğunu söyleyen adam 1 saat sonra bir kadınla bira içmek için buluşmaya gidiyordu. aman ne kalp kırıklığı !
insanlar her şeyin çözümü olduğunu zannediyor. yok 19-29 yaş arası kadınlara ilgim gerçek dışıymış da, yok beklentimi küçültmeliymişim de ! iyi de o zaman ben nasıl mutlu olacağım ki ? çünkü hayalimdeki gibi olmayan biriyle çıkıp yatarsam ne zaman kafamdaki ideal kadını görsem ondan gözlerimi ayıramayacağım. hem ben hayallerimi gerçekleştirip mutlu olmayı hak etmiyor muyum ?
bu ülke şartlarında bana keyif veren sigaradan, alkolden ve hayalimdeki kadınlardan vazgeçmem ve farklı şeyler denemem isteniyor. ben de neden böyle olması gerektiğini anlamıyorum ve ağzıma namlu soktuğum görüntüler giderek çoğalıyor.
babam ve kardeşimden, ayrıca da dini inancımdan ötürü intihar etmeyeceğim ama hayat hayallerimi ve isteklerimi gerçekleştiremediğim sürece hep renksiz, tatsız, sıkıcı, yorucu, depresif olacak.
bu yüzden tamamen salmaya karar verdim. artık evden çıkacağım saat sayısı iyice azalacak. ne de olsa kafama göre sohbet edebileceğim kişi bulamıyorum, kadınlar da kopyala yapıştır mantığıyla hep aynı tiplerle çıkıp yatıyor.
içimdeki öfkeyi anlatamam. kendimi korumak istiyorsam artık kendi bildiğim gibi yapmalıyım. ne de olsa herkes halinden memnun, taş çatlasın 10 gün merak edip unuturlar. herkes için en iyisi bu... bazen evrenin dayatmasına isyan etmelidir insan. başka türlü huzur bulamaz.
Kimse kimsenin ne yaşadığını bilemez. Kimse arkasında birilerini gözü yaşlı bırakmak da istemez ama o insanın başka çaresi kalmadıysa da yargılamak doğru değil. Herkesin yükü kendine ağır.
intihar çok bencilce... belli bir yaşa kadar gelen birisi , kendisini o yaşa kadar getirmiş insanların onca emeğini, iş gücünü, sevgisini hiç edip dünyayı terk ediyor... geriye tekrar yeri doldurulamayacak acı yükü bırakarak... herşeyi yakıp yıkarak...mahvederek...
Bu aralar sürekli bunu düşünüyorum. Umarım istediğim, hayal ettiğim ve hak ettiğim şey bu ay içinde olur. Yoksa daha fazla dayanabileceğimi zannetmiyorum. Hayat çok zor ve acımasız.
Müslümanım, inançlıyım ama daha fazla gitmiyor. Boğuluyorum. Annemle babamı düşünmekten çoktan vazgeçtim. Arkamdan iki üç gün ağlayıp sonra kurtuldukları için rahatlarlar.
Bulasicidir. Her zaman bir yolu vardir, bitmeyecek sanilan acilar ve sabahi olmayacagini dusunulen geceler hep oldu. Hepsi de son buldu. Hicbir duygu sonsuza dek surmez degerli yazarlar, her duygunun bir omru vardir. Eger aklinda boyle bir sey olan varsa lutfen konusun, yazin bana kimseniz yoksa. Hayat hic ucuz degil ve her seye ragmen cok guzel.
Psikolojiye göre uzun süre düşünmenin ardından gelen şeydir maalesef.
Deneme yanılmaları vardır çoğunlukla.
Kimse bir anda cart diye intihar etmiyor yani.
Karar vermesi anlık olan ve Allah kimseyi yanıltmasın dediğimiz şey.
Hayata karşı umutları kırılmış, kalp kırıklıklarıyla dolu bir yaşamı artık sona erdirmektir.
Hayat her şeye rağmen devam ediyor, güzel gibi pembe götlülerin kurduğu cümlelerin tek bir teselli ifadesi olmayan salak saçma şeyleri duymak irrite edici. Ha elbetteki bu değil ki hemen buna bir son verelim, bitirelim.
Bu sadece bir istek. Ölmüş veya intihar etmiş olmuş sayılmak için artık nefes almıyor olmanın gerekmediğini biliyorum.
Bazen insanlar maskeler takarlar. Buna mecbur bırakan hayatı tekrar tekrar sevmiyorum.
Bazen de ruhunu bir odaya kapatılmış gibi hissedersin. O odanın ışık alan tek bir deliği yoktur. Zaten ruhun artık kör, sağır ve dilsizdir.
Geçmişi ve kötü zamanlarda yaşayan bir zaman makinesi olmuştur.
Son vermek istediğin budur.
Eğer bunun başka bir yolu olsaydı bunca ihtimaller arasında intiharı kimse düşünmezdi.
Hem de sonrasında belki de daha kötü bir hayatın beklediğini bilmeden...
Hayat benden önce davranmazsa sonum olan ölüm şekli.
Bazen bazıları için gereklidir bile.
Bir insanı ille de yaşamaya zorlamak.
Sistem bunu dayatsa da.
Verilebilcek çok büyük bir cezadır.
Böyle birşey kabul edilemez.
bunu yapmayı düşündüm. bazen her şeyin çetrefilleştiğini, karıştığını, çözüm yolu bulunmadığını zannettim. oysa ki hayatta kalmak için bir şeyler yapıyor olduğumu fark ettim. iki paket sigarayı bir pakete indirmek kendimi sağlıklı tutmam içindi. büyük şehirden sahil beldesine gelmek kafamı rahatlatıp şarj olmam içindi. hayata koca bir nanik yapıp onun zamanını sevdiğim şeylerle değerlendirmeye başladım ve kazandım.
intihar sevilen şeylerin yapıldığı bir hayata yenilen çaresizliktir. yenilecektir.
yapmayı düşünmüyorum ama bugün de haliç'te biri intihar edecekken nuri alço kurtarmış. yapmam ama genelde insan büyüyünce dünya küçükken olduğu kadar güzel gelmemeye başlayabiliyor ama büyüyünce çok daha mutlu bir hayat sürdüren insanlar da olabilir.
