hiç bir hayalinin gerçek olmayacağını anladığında seni seven tek kişinin annen oluduğunu onun da seni sevmek zorunda olduğu için sevdiğini biliyorsan istediğin şeyin olması için büyük bir mucizenin gerçekleşmesi gerekiyorsa vede sen mucizelere inanmıyorsan artık umt etmekten bıkmışsan ama yine de umut ediyorsan ve hala içinde yaşama isteği olmasından bile iğreniyorsan her şeye olan inancını yiğtirdiysen keşke toprağın dibindeki solucan olarak doğsaymışım diye iç geçiriyorsan bunun üzerine istediğin tekşey bileklerindeki incecik damarları kesip ruhunun damarlarından önce hapsolduğun bedeninden sonra hapsolduğun odandan soonrada bu evrenden defolup gitmesiyse yapacağın eylem.ama yemiyor...
çözümdür, kurtuluştur. "hayat" hiçbir anlam ifade etmediğinde ve uğraşmak istemediğinizde, yapılabilecek en güzel şeydir. fakat ben robert enke'nin vefatının ardından intihar lafından tiksinmeye başladım. ve kendi kendimi öldürmek düşüncesi bana korkunç geliyor. bazen bir arabanın altında kalmamam gerektiğini düşünüyorum. bir yangında ölmemeliyim, kalp krizinden gitmemeliyim; buna kendim karar vermeliyim diyorum. ama bu saçma düşünce o an kendimi yok etmeme yetmiyor tabi ki.
bir de intiharla ilgili bir yanılgı var. dayanılmaz acılar çeken, bütün gün ağlayan insanların intihar ettikleri yönünde... hayır, intihar eden insanların çoğunluğu geride bıraktıklarına "nasıl lan?" dedirtirler.
ve intiharın en önemli sebebi, düşünme kabiliyetini kaybetmek; yorumlama yeteneğinin yok olmaya yüz tutmasıdır. insan aklı yerinde olduğu sürece her acıya katlanabilir. aklı yerinde olan insan, ölmenin ne olduğunu anlar ve bunu kendisi yapmaz. psikolojik sorunların sonucu olarak akıl sağlığını yitiren insan intihar eder. kendinde olmayan insan intihar eder.
"hayat çok kötü" diye ağlayan ergen değil, hayatıyla ölümünü ayırt edemeyen insan intihar eder. insan olmayı düşünebilen, hayatına kavuşmak isteyen fakat yakalayamayınca deliren insan intihar eder.
bizzat babamın canını iki kez yakan lanet olası olay. yıl 1978 ve babam 20 yaşında askere gitmek üzere olan bir genç. köy yerinde yaşıyorlar. üç kardeşler ve üçü de erkek. babam ortanca ve aralarında ikişer yaş var. 22, 20 ve 18 yaşındalar yani. babam ufak olan amcamı daha çok seviyor.
köy yerinde yaşadıkları için hayvancılık var, birgün küçük amcam hayvanları otlatmaya gidiyor. akşam oluyor ama gediz ovasından amcam gelmiyor. koyunlar yolu bildikleri için çıkıp geliyorlar. bir şeyler olduğu belli oluyor. hemen ovaya amcamı aramaya çıkıyorlar. ve bir bağ kulübesinde dalyan gibi delikanlı olan, 18 lik delikanlı amcam ipte sallanıyor. babam hemen tutuyor belinden amcamın. ama ne çare, çoktan ruhunu teslim etmiş. babam yıkılıyor. arasında sadece 2 yaş olan kardeşini ipte kaybediyor. ne bir not, ne bir mektup. kız meselesi diyorlar, geçiştiriyorlar.
aradan yıllar geçiyor, 1997 yılı geliyor, babam evli ve iki çocuk babası. amcamın ölümünden sorumlu tuttuğu babasıyla köprüleri atmış görüşmüyor. ama annesini, yani babaannemi hiç ihmal etmiyor. babaannem de yağmur çamur, bayram, düğün, seyran dinlemeksizin dedemin önüne kattığı hayvanların çobanlığı yapıyor. ve dedemin eviyle bizim evin arasında 20 metre olmasına rağmen babam ailesiyle görüşmüyor. ancak bayramlarda falan annesini çobanlık yaptığı yerlerde gidip bayramlıyor ona bayramlık üst baş alıyor. neyse 27 mayıs 1997 akşamı bizim eve yine kara bir haber ulaşıyor. babaannem de tıpkı 19 yıl önce oğlunun yaptığını yapmış. çobanlık yaptığı yerde asmış kendini bir zeytin ağacına. babam fırlıyor evden. o zaman 9 yaşında olan şahsım ve annem evde şaşırıp kalıyor. şok olmuşuz. ben daha intihar nedir tam olarak kavrayamıyorum. neyse ertesi gün otopsi falan yapılıyor ve cenaze gömülüyor. babam bu sefer de öz annesini kendi eliyle ipten alıp toprağa veriyor.
mal sahibi de ertesi gün arkadaşının evine gidyor ve manisa yerel kanalı etv'yi açıyor. tesadüf bu ki, haber bülteni ve bir de ne göreyim, öz ninem, babaannem haber olmuş ve gelip çekmişler.
"ilimizin turgutlu ilçesinin x köyünden raziye x girdiği bunalım sonucu kendisini çobanlık yapmaya gittiği yerde zeytin ağacına asarak intihar etti."
ve babaannem zeytin ağacında başı sola doğru eğilmiş vaziyette başında beyaz yazmasıyla asılı halde görüntüsü. yer ile ayakları arasında ise birkaç santimlik bir mesafe. evet sadece 9 yaşında öz ninemi ben de bu halde gördüm.
işte benim babam bunun ne demek olduğunu çok iyi biliyor. her kim ki, aklından geçirirse bilsin ki, arkadakiler için kabullenmesi çok zor bir durum. hep sorulur, suçlu aranır. yıllar geçti, babama göre amcamın da babaannemin de katili sürekli şiddet uygulayan dedem. gerçek nedeni bir tek onlar biliyor. her bayram da giderim mezarlarına, inancıma göre cehenneme gideceklerini bilsem de biri hiç görmediğim ben doğmadan 10 yıl önce canına kıyan amcam, öteki de tv'de ipte asılı halini gördüğüm ninem...
evet sözlük, intihar böyle bir şey, en azından intihar edenin yakınları için...
"ölüme 'hayır' demek yetmez bazen
yaşama 'evet' demek gerekir
evet'i söylerken kekeleyen adayıdır ölümün..
ve insan;
en beklenmedik anda
en beklenmedik durumda kekeleyebilr.."
senin kendi isteğinle hayatın sana verilmediği gibi senin isteğinlede sen ona son veremezsin, der risale-i nur'da, aşağıdaki alıntı ;
--spoiler--
Ey insan ve ey nefsim, muhakkak bil ki: Cenab-ı Hakkın sana in'âm ettiği vücudun, cismin, âzaların, malın ve hayvânâtın ibâhadır, temlik değildir. Yani, istifaden için kendi mülkünü senin eline vermiş, istifade et diye ibâha etmiş. Senin gibi, idare etmekten hakikaten âciz ve tedbirden cidden câhil bir şahsa temlik etmemiş. Çünkü, mülk olarak verseydi, idaresini sana bırakmak lâzım gelirdi.
Acaba en kolay, en zahir ve daire-i ihtiyar ve şuurda dahil olan bir midenin idaresini yapamadığın halde, nasıl göz ve kulak gibi daire-i ihtiyar ve şuurun haricinde idare isteyen şeylere mâlik olabilirsin?
Madem sana verilen hayat ve hayatın levâzımatı temlik değil, ibâhadır. Elbette ibâhanın düsturuyla hareket etmek lâzımdır. Yani, nasıl bir zat, ziyafete misafirleri dâvet eder. Onlara, meclis ziyafetindeki eşyadan ve ziyafetten istifadeyi ibâha ediyor, temlik etmiyor. ibâha ve ziyafetin kaidesi ise, mihmandarın rızası dahilinde tasarruf etmektir. Öyleyse israf edemez, başkasına ikram edemez, sofradan kaldırıp başkasına sadaka veremez, dökemez, zâyi edemez. Eğer temlik olsaydı, yapabilirdi ve kendi arzusuyla hareket edebilirdi.
Aynen bunun gibi, Cenab-ı Hak sana ibâha suretinde verdiği hayatı intiharla hâtime çekemezsin, gözünü çıkaramazsın ve mânen gözü kör etmek demek olan gözü verenin rızası haricinde harama sarf edemezsin. Ve hâkezâ, kulağı ve dili ve bunlar gibi cihazâtı harama sarf etmekle mânen öldüremezsin. Ve eti yenilmeyen hayvanını lüzumsuz tâzip edip katledemezsin. Ve hâkezâ, bütün sana verilen nimetler, bu misafirhane-i dünyanın sahibi olan Mihmandar-ı Kerîm-i Zülcelâlin kavânîn-i şeriatı dairesinde tasarruf etmek gerektir.
--spoiler--
bugunlerde aynada kendimi silik görüyorum bi huzun var gözlerımde aglamaya hazır sanki toplanıyorum hayattan terkediş vaktı yakınmıs gıbı bir acı var kalbımde nedenını bılmedıgım bir bekleyiş var ruhumda .bişey yapmayan halim ..
donuk bir ıfadem var yalnızlıgı bıle önemsemeyen.oysa nekadar korkardım değilmi ölmekten ,yalnızlıktan . Oysa bir filmdim ben 90ların basında baslayan sen degılmıydın hep basrolu oynuyormus gıbı hayatta davranan karıncaları ezdiğinde yuvalarını bulup özür dılıyen.ağaçları kırmanın en büyük günah olduğu sanan...
sanırım bu kadar basit algıladıgımdandı hayatı bu kadar acımasız gormem. dort bır yanım kusatılmışken bır silik ifade var gözlerimde toparlan gitme vakti geldi artık der gibi. farkındaydı sanki herkes alışmaya çalışıyor gibiydiler yokluguma . sanırım siliniyordum onlarında gözlerinden ...
hayata baglayan bitmez tukenmez hayallerimdi sanırım tükenince benimde gitme vaktim geldi . korktum bir süre intihardan bilek kesenler filmi izledikten sonra ya böyleyse yaşam ya öldükten sonra daha kötü bir hayata gönderiyorsa tanrı beni diye sordum kendime ama caydıramadım ruhumu yine.
boyutlar arasında gezmeye başladım ruhum alıştığından beri geceleri durmak bilmemekte bir kere alışınca özgürlüğe istememekte hayatı her boyut farklı güzeldi ellerimin kumdan olması bile korkutmamıştı beni o altın sarısı gök yüzü çöldeydim belkide ..
hep iyi başlangıçları yapardım . ama hiç bir zaman sonunu getiremediğim başlangıçlar ayrılamazdım bile birinden zamanın onu eskitmesi beklerdim . belkide hiç bitmesini istemediğim içindi . şu anda hepsi bir başlangıç benim için hiç bir zaman bitmiycek olan.
ve ilk defa sonu getirmek işte tam olarak budur intihar.
