hep hayat mı bana kazık atacak, bu sefer de ben hayatın amına koyayım diyerek , aha şimdi, şu anda gerçekleştirdiğim eylem, lan yardım edin lan, pişman oldum...
intihar ettikten sonra, eğer ölüp gideceğin yeri beğenmeme durumun olursa, ikinci bir intihar şansının olup, ordan da yırtma durumunun olamaması durumu...
intiharımı üstlenecek kimse yok,
ölümüm doğal yollardan olacak.
ne acı..
oysa, "saçlarım ağarmadan öleceğim ben" dedim daha geçen gün,
çok sevdiğim bir kadına..
şimdi bitti ümidim.
bir yatalak gibi bekleyeceğim son güne kadar,
ölümü..
iç organalrım eriyecek.
kalbim yetmeyecek.
ciğerlerim çürüyecek.
bağırsaklarım kuruyacak...
oysa, daha geçen gün, "saçlarım ağarmadan öleceğim ben" dedim,
çok sevdiğim bir kadına.
dökülecek saçlarım..
hastane odalarından toplayacak annem beni.
sevdiğimin ıhlamur kokan yatağında can vermeyi isterken,
bir hastanenin acil servisinde de değil,
özel yatakhanesinde öleceğim..
lanet olsun bana.
lanet olsun..
yüzüme yapışıp kalan bu mutsuzluğa lanet olsun.
ellerimin fersizliğine neden olan ümitsizliğime lanet olsun..
erken emekli olmaktır bir nevi. dünyada tatmadığı tat kalmayan insanların ölümün tadını merak etmesiyle veya hayatında çok bıkmış insanların dünyadan kurtulmak adına gerçekleştirdiği eylem. görüldüğü üzere üst noktalardaki insanlar intihar etmeye ihtiyaç duyar. orta halli, kendi yağında kavrulan tipler yaşar, gider çoğu zaman.
belki aptalcadır ama çoğu zaman tek çare,tek çözüm yoludur.korkaklık denilse de aslında tüm cesaretini toplayıp hayattan bir anda vazgeçmektir.bir başka deyişle özeleştirinin en içten halidir.
maslow ihtiyaçlar hiyerarşisinde en üst basamak olan kendini gerçekleştirmeden sonra eklenilese olan basamak. artık yapacak birşey kalmamıştır, kendimi gerçekleştirdim abi daha nossun.
Kan vardı ellerimde, sıcaktı. dünyanın tersine, sıcaktı. üç dereceydi dünya. 1-katledilen aşklar ve aşıklar içindi 2-yok oluşa sürüklenen insanlık onuru için. 3 ise tir tir titreten yalnızlıktı. kan vardı ellerimde, sıcaktı. sahibi meçhuldü ama insan kanıydı. Çırılçıplaktım kış ortasında. Belki de 5 yaşındaki bir çocuğun alnından giren kalashnikov mermisinin akıttığı kandı. arayışlarda kaybolan bir adamın kanıydı. içinde devrim yangınları yanarken kara deliğe sürüklenen, insanlığa ağlayan bir adamın kanı... kendisiyle mücadele eden, tutmak zorunda olduğu sözler veren bir kızın kanıydı. yakılan ozanların, zindanlara atılan gencecik beyinlerin kanıydı avcumda biriken. kalbini söküp masanın üzerine bırakmış bir inançsızın kanı. göz pınarları kurumuş bir aşığın... Ve bileklerimden süzülüyordu kan. hayatın aksine sımsıcaktı. kararan ışıklar, düşen sıcaklık... benim kanımdı bu kan, ölüyordum. her şeyi geride bırakmış, gidiyordum. elveda demeden, gidiyordum. kan vardı ellerim. donmuş, kurumuş kan... sıcak değildi artık. bedenimle birlikte buz gibi soğuktu.
intiharın estetiği nasıl olur diye günlerce düşünüp durmama ve daha iyisini bulmak için binlerce senaryo yazmama sebep olmuştur. zira intihar hepimizin ucundan kıyısından da olsa aklımızdan geçirdiğimiz, kimimizi inancımıza yenik düşüren, kimimize de intihara yenik düşüren, zamanı, mekanı ve eşhası terk etme biçimidir.
sınırlı bir ömrü sonlandırarak ebediyeti riske atmak nasıl göze alınabilir, işte orası tartışılır. aslında o da tartışılmaz ama mutlaka "muhalefet eyle meşhur olursun" mantığından biri çıkıp feveran edeceği için cümle kapısını aralık bırakıyorum.
bir görüşe göre erdemliliktir. en kıymetliye, en paha biçilemez olana, geri alınamayacak olan varlığına son veriyorsun. intihar her insanın harcı değildir bu görüşe göre. kendi yaşam hakkından vazgeçmek, bazılarının uğruna herşeyi feda ettikleri bu haktan vazgeçmek büyük bir erdemlilik sayılır.
