hiçbir zaman saygı duymayacağım insanlardır.
şu sıralar da oldukça intihar güzellemesi yapılıyor.
ufak bir empati ile vazgeçebileceklerken, iyice intihar sarmalına girmeleri, onların acizliklerini gösterir.
Yaşamı kirletilmiş insanlardır türlü iftiralarla terörist yaftası yemiş insanlardır ekmeğinden edilmiş insanlardır açta açıkta bıraklmış toplum tarafından dışlanmış insanlardır.
Edebilirler,normaldir.Kimse kimseye verdiği karar yüzünden yargılayamaz.Ama intihar edenlerden birkaç isteğim var:
1-)intihar bana göre bir çözüm değil,bütün umutların tükenmiş olduğu zamanlarda bile umutlar kendini göstermesede oralarda bir yerlerde hep ışık oluyor.iyice düşünüp öyle hayatınızı sonlandırın.Bu kolay bir karar değil.
2-)intihar ederken tam ölüm anınıza kadar en fazla 25 saniye acı çekeceksiniz.Sonra derin bir sessizlik ve akabinde ölüm.Lakin sizin maksimum 25 saniyelik acınız ailenizin ölene kadar devam edecek bir vicdan acısı demek.Bunları da düşünün.Bu durum olmasaydı herkes intihar ederdi.Kendimiz için değil,çevremizdekiler için yaşıyoruz.
3-)Lütfen ama lütfen,çevrenizdekilere saçma sapan vicdan üstüne vicdan yaptırtacak mektuplar,ses kayıtları ya da Videolar bırakmayın.Bunu yapıyorsanız sessizce çekin ve gidin,aileniz sizin ölüm videonuzu internette görmek istemez.
intihar bir çözüm değil,lakin bu karar verildiyse de saygı duymak lazım.En sonuna kadar gidin arkadaşlar.Bu dünyaya zaten bir kere geliyoruz.
ölümden sonra yaşamı, buna dair inanışları, teorileri, tartışmaları bir kenara bırakırsak en basit haliyle ölümü, nihai bir bilinçsizlik hali olarak nitelemek son derece mümkün sanırım.
bilinçsizlik hali, bilincin aksine kat'i bir kayıtsızlık olduğuna göre, bu kayıtsızlığın içine fiziki ve zihinsel problemlerden ari olma durumunu da ekleyebiliriz.
o halde, dertten, tasadan, yükten kurtulmuş bir "hal"i istemek, aslına bakarsanız kişinin sürdüğü hayata göre çok doğal bir talep haline dönüşmüş olabilir.
söz gelimi,
her gün koca şiddetine maruz kalan bir kadının,
akrabaları tarafından fiziksel tacize uğrayan bir çocuğun,
manevi tatmin duygusuna asla ulaşamamış, varoluşsal kaygıları nedeniyle zihninde sistematik bir işkencenin hüküm sürmesini engelleyemeyen bir adamın,
intihar etmeyi düşünmesini yargılayamayız. en azında yadırgayamayız.
bunu düşünen insanlar için, "aciz", "günahkar" gibi sıfatları kullanmak ne derece makuldür?
öte yandan etken olma durumuyla, varoluşundan bu yana kendisine, çevresine ve doğaya bu denli zarar verebilen canlı türünün bir ferdi, kayıtsız kalmayı, bilinçsiz olmayı, edilgen olmasa dahi etken olmaktan vazgeçmeyi seçerse, bu seçim ne kadar kötülenebilir ki?
hayat herkese adil olmayabiliyor evet, yinede hiçbirşey canınıza kıymanıza sebep olamaz. Zorluklar karşısında mücadele etmek varken pes edecek kadar güçsüz olmamalıyız. Yarın herşey daha güzel olacak belki, hayatın tümü umuttan ibaret değil mi zaten.
