çok zor durumdur efendim. intihar etmek istersiniz ama arkanızdan ağlayacak olan sevdiklerinizi düşünürsünüz. sonra sizde ağlarsınız. ama içinde bulunduğunuz boşluk sizi intihara iter. neyse sonuçta döner gelirsiniz tekrar iş yerinize/evinize herşey geçer gider. nerden mi biliyorum:
(bkz: tecrübe)
bi tarafın korkusundan değildir intihar edememek. sırf sevdiklerini bırakıp gidemedğin için yapamazsın. ha dibe çökmüş, kaybedeceğin birşey yoksa iş işten geçmiştir zaten gerisini "yukardakine" anlatırsın.
(bkz: cennet)- (bkz: cehennem) gibi kavramlara inanmamaktan kaynaklıda olabilir. en azından şahsım adına öyle olduğunu düşünüyorum. düşünsene ölüyorsun ve bir daha yoksun. sanırım inançsız insanların intihar etmesi daha zor bir olay.
Sekiz dokuz yaslarinda yasadigim hadise. Daha kucugumn be nerden aklima getirdiysem intihari annemle tartistigimiz gunlerden.biriydi iste. Gectim aynanin karsisina iciyorum turuncu haplari on onbes tane ictim. Sonra yatakta bekliyorum ama hemen pisman olmustum. Agliyorum Allahim ne olur olmeyeyim soz daha denemeyecem diye. Hicbirsey olmadi ne kusma ne bas donmesi. Meger ictiklerim vitamin haplariymis. Seker niyetine yuttum anlayacaginiz.
genelde "göt korkusu" olarak nitelendirilse de aslında başka nedenleri de vardır.
haramdır günahtır şudur budur olayını geçin. intiharın eşiğine gelmiş bir insan bunların hiçbirisini düşünmez. en büyük soru işareti geride bırakılacak insanlar konusunda oluşur. bakmakla yükümlü olduğunuz bir anneniz, okul masraflarını karşılamak zorunda olduğunuz bir kardeşiniz ya da herhangi büyük bir sorumluluğunuz varsa intihar edemezsiniz. sadece kafanızda intihar planları yapmakla kalırsınız.
en iyisi bu fikri aklınızdan tamamen çıkarın. yapmanız gereken tek şey var; sevdiğiniz şeyler üzerine yoğunlaşacaksınız. az maaşlı da olsa sevdiğiniz bir iş, sürekli ilgilenebileceğiniz bir hobi ve hayatınızda sizi çok mutlu edebilecek bir eş edinin.
sonra zaten intihar etmeyi düşündüğünüz günleri hatırlayıp gülüp geçeceksiniz.
