yalnızlık, kimsesizlik, hiçlik duygusu. kimsenin seni anlamaması. daha ne olsun. koca bir şehir ve sen yok gibisin. bunun için insan intihar edip kendini yok etmek istiyor.
intihar etme düşüncesinin tek bir sebebe bağlı olarak gelişmesi biraz tuhaf. Bu durum çok kez kaybetmek ve bunların bir anda patlaması ile oluşuyor gibi.üst üste gelen kaybetme durumunun sizi nereye götüreceğini kestirmek o zamanlarda kolay olmadığı için insan kendini belki de son tercihi olabilecek durumda bulabiliyor.
Donar bazen yüreğin, yaşamışımdır birşey ve donmuştur, herşey çekilmezdir. O zaman tek bir çıkar yol gözükür. Canından çok sevdiğin kandırmıştır seni. O an neden bunun Adının aldatmak OLDUĞUNU anlarsın. Ve istersin dibine kadar var olmamayı. Nedir o zaman tek çıkar yol. Öldürmek mi? Kıyamazsın ki, geriye ne kaldı. Ölmek. Tek çıkar yolun kalır o da Ölmek. Sonra bakarsın, düşünürsün. Sen ölürsen o ne yapar yine sik gibi kalırsın, onu da yapamazsın. Ama aslında o an yaşayarak etmişsindir intiharı. Çoktan toprağın bol olmuştur. Tanımı mı ne intiharın, budur, aslında yaşamaktır.
insan birden "bugün canım çok sıkıldı, hadi intihar edeyim" demez. Uzun süreli, geçmeyen depresyonlar, ardından depresyona girmiş birinin yükünü taşımak istemeyen eş dost akrabanın uzaklaşması -ki herkes yanında güçlü birilerini ister. en zayıf anlarında sığınacakları bir liman olsun isterler. Bu liman yıkılırsa başka limana demir atarlar - ve nihayetinde teselli bulacak birileri de kalmayınca bu yaşamı sürdürmenin bir anlamı olmayacağına kanaat getirilmesi. işte insan bu yüzden intihar eder. Tutunacak bir dal olsa, tam düşerken ona tutunup kurtulur. Ama yoksa...
trajik noktaya gelindiği düşünülen zamanlar da ağır stres faktörlerinin etkisiyle kişilerin alternatif çözümleri görememesi sonucu yönlenilen öğrenilmiş seçenek olmasıdır.
her birey zaman içinde yalnızlık,depresiflik,çaresizlik,umutsuzluk duyguları yaaşar,hatta çabaladıkça bir çok sebepten dolayı bu kaotik tablonun içine gömülebilir.her birey biriciktir,her bireyin yaşanan stres baskısına yanıtı farklıdır.
stresörlerin baskısı altında kalan birey çaresizlik,umutsuzluk,beklentisizlik,
çökkünlük,tükenmişlik yaşarken,içinde bulunduğu durumun üstesinden gelemeyeceğini hissederse intihar çözümmüş gibi görünebilir,tehlikeli bir şekilde cezbedebilir.
ilk gününden bu yana insan için en önemli değer en güçlü güdü hayatta kalma çabası olmuştur.zaman içinde her alanda gelişen ve gelişmeye devam eden insanoğlu bedenine ve çevresine yüksek ölçüde hakim olmayı başarmışsa da ruhuna hala tam anlamıyla hakim olamamıştır.
yaşamaya kurulmuş insan intiharı neden düşünür,ister ve eyleme döker? bu sorunun cevapları çoğunlukla bulunmasına rağmen hem psikoloji hem felsefenin ilgilendiği konulardan biridir hala.
albert camus;intiharı hayatın saçma bir eylemi görüşünü belirtmiş.anlamlı bir şekilde söylediği cümle konuyu özetlemektedir;
'' yaşama nedeni,aynı zaman da iyi bir ölüm nedenidir.''
Erwin Stengel ;''insanoğlu evrimin bir aşamasında sadece hemcinslerini ve hayvanları değil kendisini de öldürebileceğini keşfetmiş olmalıdır.''
dünya tarihinde insanın var olduğu neredeyse tüm zamanlarda intihar hayatın içinde yer almış.intihar kavram olarak ''özkıyım'' olarak bilinse de sadece ''ben'' e karşı değil,diğerlerine yönelik bir saldırı olarak ta değerlendirilmelidir.kişinin kendi hayatını kendi elleriyle sonlandırabilmesi zaman içinde doğal ölüme karşı zafer olarak,tabiata isyan edebilme,kadere karşı çıkabilme özgürlüğü gibi değerlendirimiştir.
emile durkheim;toplumsal birlik problemi ile ilişkili bir toplumsal olgu olarak tanımlar.
en iyi tanımlayan ise;
'' intiharları sosyal,kültürel ve ekonomik nedenler hazırlamakta,psikolojik nedenler gerçekleştirmektedir.''
ve freud;
'' ancak birbirinden çok farklı ve güçlü motiflerin işbirliği böyle bir eylemi mümkün kılabilir.''
intihar riskine karşı koruyucu faktörler hayata dahil edilmelidir.
o korkutucu boşluk hissini bilmeyen anlayamaz. her ne kadar sana öğretilenler olsa da vazgeçersin yaşamaktan anlamı yoktur canın yanmaktadır yalnızsındır nefret etmekten nefret eder hale gelmişsindir. etrafındakilere bakarsın hepsinin yalancı orospu çocukları olduğunu anlarsın. boğazın düğümlenir telefon rehberine bakarsın ben gidiyorum demek istediğin kimse yoktur. seni tutabilecek tek şey arkanda sana bağımlı yaşayan ufacık bir yürektir kimi zaman. sensiz atamayacak bir yürek. en büyük dileğim bensiz yaşayacağına emin olup yaşamıma son verebilmek.
varoluş sancılarındandır elbette. nam-ı diğer "bulantı". şöyle ki;
günümüzde varoluşçuluğu varoluşçuluk yapmış insanlar, ki bunların başını sartre ve camus çekmekte ikisi de intihara karşılardır.
tabi varoluşçuluğun temeli sartre'ın bulantısı'nda geçtiği gibidir. insanların amaçsızlığı, yaşamın nedensizliği konu alınır. "neden yaşıyoruz ki biz amk" temel sorusudur.
hem böyle düşünüp, hem bu amaçsızlığı bitirecek yegane çıkış yolunu da yok sayarlar yani. varoluşçular için bu ikisinin dışında bir seçenek bulununca hayat yaşanılabilir olmakta, anlamlı olmaktadır. zaten öyle bir seçenek yok diye hayat anlamsız ve yaşanılmazdır.
tabi varoluşçu olmayanlar içinse en kolay kaçış yolu demektir. var olmanın dayanılmaz ağırlığı bütün gücüyle çeker insanın üstüne. dirayetli olanlar bu baskıyla mücadeleye girerler. yani hani "naber" denince "uğraşıyoruz be abi napalım" denir ya. he o uğraşmaktır işte dirayetli insanların çözümü.
geri kalanlar ise o gücü kendisinde bulamayıp kolay yol olan intiharı seçerler.
