sık sık gelen istektir.
Ama teşbbüs etmiyorum. Konuyu araştırdım. Mükemmel intihar mükemmel cinayetten bile daha zor.
Kendi kendine ölmeye çalışmak çok fazla efor istiyor. Kim uğraşacak onunla.
kotu bir dusuncedir. simdi bir an durun ve dusunun. "bu dusunce bana nereden geliyor" ? bu soruyu ciddi bir sekilde kendinize sordugunuzda anlayacaksiniz ki kotu dusunce sizin icinizden gelmiyor. size disaridan geliyor. bunu farkettiginizde cok sasiracaksiniz.
Arkamdan üzülecek ailem ve bu şekilde öldüğüm zaman cezalandırılacağıma inandığım bir din olmasa bu isteğim, yaşama isteğimin önünde olurdu çoğu zaman.
Kimsenin üzülmeyeceğini bildiğim için ölmekten korkmuyorum aslında belki de. Sorumluluk hissetmediğim zamanlarda, kimse için hiçbir şey olduğumu fark ettiğimde bu his geliyor. Ansızın, sahip olduğu ve ait olduğu her şeyi terk edip başka bir şehri gezmeyi isteyen o kişi, artık başka bir boyutu gezmek istiyor. Çünkü kaybolduğunda nerdesin, seni kurtarmaya gelelim diyecek kimse bulamıyor. Durumu anlattığında da "ilgi manyağı" damgasını yiyor, e haklılar. Ben duysam, akıl verir ama ilgi açı da derdim böyle bir durumda. intihara meyilli başka bir ergen deseler acı ama gayet haklı bir itham.
içim içimi kemirirken, belki üzüntünün son seviyesindeyken duyduğum hislerdi bunlar. Kendimi camdan aşağı atsam, tam yere çakılmadan "naptım ben" diyeceğimi gayet iyi biliyorum. ilaçlarla kendimi doldursam, karın ağrısı oluştuğunda hemen tuvalete gideceğimin farkındayım. Kendimi assam, son anda nefessiz kaldığımda yaşamak için çırpınacağımdan eminim. Belki de bu yüzden hala yaşamaya çalışıyorum.
Durumu, Kendimden yola çıkarak anlatmaya çalıştım.
son 3 senede her ay aklıma gelen istektir.
Belki de intihar nöbeti geçiriyorumdur.
intihar etmek isteyen insan psikolojisi:
dünyada istediğini bulacağına ulan inancı kalmamıştır.
yediği yemek içtiği içecek tad vermiyordur.
Onu anlayan kişi sayısı 1 dir ya da hiçtir.
yalnızlaşmıştır.
hayata dair doğruları hep yıkılmıştır.
Yanlış insanlarla yaşamak zorunda kalmıştır.
hayatını bir türlü kabullenememiştir.
biçare dine sığınırsın.
Dua edersin.
bir bakmışsın Allah da sırtını dönüvermiş.
Sonra dersin neyim var ki bu dünyada beni tutan diye...
edit:konuşmak isteyen aynı duyguları paylaşan arkadaşlarım varsa ben buradayım...
uzun zamandır geçici olarak aklımdan geçen istek. son 4 5 gündür ise sürekli bunu düşünürken yakalıyorum kendimi. bir anlık deli cesareti isterdim.
ama ona da cesaret edemem ben. yarım kalır.
bir an önce durması gereken istektir. eğer inancı varsa direk cehennemliktir. yoksa da herşeye rağmen hayat yaşamaya değerdir. eğer kişi intahar düşünmeye kadar gelmişse, silbaştan başlamayı denemeli. tüm yüklerinden sıyrılmalı, herkesi unutmalı. yeniden başlamaya çalışmalı.
sebepsiz hüzne, ölüme bulanma durumudur. sebepsiz gibi görünen acılar çekersin böyle zamanlarda... oysa biriktirdiğin özlemler yığın olmuştur, kimsesiz terk edilmişliklerin bu acıların kaynağıdır... bütün vurgunlardan sonra hala nefes alabiliyor olmak bile canını acıtır zamanla... öyle kaybolur öyle boğulursun ki niçin kimin için bu nefes alıp vermeler dersin, isyanlarını susturmak istersin ama ona da gücün yetmez...
