askerden yırtmak için türlü türlü dümenler düşünen bir toplum olduğumuz için rehabilite edilmesi gereken bir çok insan gözetmeksizin askere alınmakta ; ordu içerisindeki katı yapıyla tam bir ruhsal çöküntüye girerek intihar etmektedir.
Derinlemesine araştırlması gereken bir konu oluğunu düşünüyorum. Bir insanın kendi canına kıymasına neden olacak kadar kötü ne yapılabilir? Hem de askerdeyken. Maksimum 15 ay sonra sevdiklerine, kendi hayatına dönecekken?
Bundan 6 yıl önce yakından tanıdığım biri yaptı bunu kendine. inanmadım, inanamadım.
ölüm oranlarının bu kadar yüksek olmasında g-3ünde payı yüksektir. sonuçta intihar denemeleri genelde başarısızlıkla sonuçlanır ama g-3ün affı yoktur; parçalar.
herkese silah verilmez.. istemeyen bence gitmemeli ama bazı haklardan da mahrum olmalı vatandaş olarak yani bazı sosyal hakları almalı ama bir farklılık olmalı.. türk silahlı kuvvetleri ben adam ederim havasında ama intihar edenler oluyor..
bir tesbitte birbirini silahla vuranlarmış askerdeki şehitlerin yarısı. bunu bir uzaman çavuş demişti.. silah kazası çokmuş yani askerde.. herkese silah verirsen olacağı bu.
traji komik bir olay anlatayım. biri makinalı tüfekle poz vermiş ve fotoğraf çekeni taramış.. düşünün işte..
devrecilik denen sikim sonik bir düzenle, askeri askere siktiren rütbelilerin suçudur büyük çoğunlukla. adam elini sıcak sudan soğuk suya sokmuyor, ne de olsa devrecilik var diyor. sikin birbirnizi göte para vermeyin diyor.
askeri vesayet diye götünü yırtan akp'nin görmesi gereken durumdur. askeri kadroları kendi adamlarınla doldurmak suretiyle düzenlemek yerine, kabul et bakalım vicdani ret denilen en insani hakkı. biz de o zaman alnından öpelim seni. ama nerede sizde o göt? ikiyüzlü ibneler diyorum en sakin halimle.
yoktur böyle birşey adamlar öldürülüyor sizin gibi afedersiniz asalaklarda intihar zannediyor öldürüp intihar süsü veriliyor anlayın artık şunu.
(bkz: derin devlet)
o kadar gerçekleri göz önüne seren bir istatistikdir ki, çoğu insanın algılayamacağı sonuçları vardır esasında, ancak çoğu insan algılayamayacağı için bu sonuçların toplum genelinde özümsenecek bir değeri yoktur. Bu nedenle, zorla insanları askere alan bir kurumu eleştirmek yersizdir, kaldı ki, bu dünyanın barış dolu bir tarih yazabilme ihtimali gün geçtikce kalbimden silinmektedir.
düşünmeye gerek yoktur, dünyada tüm ordularda bu durum böyledir. zira profesyonel olmayan ordularda sivilden celp edilen vasıfsız personel, olumsuz koşulların yoğun olduğu birliklerde psikolojik sorunlar yaşarlar.
toplumun tüm tabaklarından oluşmuş rastgele bir gruplandırmada -ki asker celbi aynı sistemle işler- grubun %83'ünün psikolojik olarak yeterli muhakeme, karar verme, uygulama, mücadele ve yüzleşme yeteneklerinden yoksun olduğu görülür. bu istatistik aslında tüm toplum bireyleri için geçerlidir.
bunun üzerine bir de personelin 20 yaş gibi zorluk deneyimleri bakımından erken/yetersiz bir dönemde celp edilmesinin de katkısı büyüktür. dünyanın herhangi bir yerinde herhangi bir ordunun herhangi bir birliğindeki askerlerin büyük çoğunluğu evinden ve ebeveynlerinin desteğinden ilk kez askerlik hizmeti için ayrılmıştır.
ayrıca bu durum sadece rütbesiz erler için değil; rütbeli personel için de geçerlidir. zira subay, astsubay veya uzman erbaş tüm rütbeli personel arasında büyük oranda, zimmetli silahların depoya emanet edildiği, üzerlerinde taşınmadığı gözlenir. rdm (rehberlik değerlendirme) anketleri göstermiştir ki bunun çoğunlukla nedeni, asta veya üste karşı ani öfke durumlarında kullanmaktan çekinmek veya ani intihar kararlarında kullanmaktan çekinmek dolayısıyla rütbeli personelin %60 gibi bir oranı silahlarını üzerlerinde taşımamaktadırlar.
son olarak ismet inönü'nün hatıralarından bir cümleyi aktarmak isterim: "istiklal muharebesinde ..... sabah biz askere alıyorduk, asker akşama birliğinden kaçıyordu."
izmir ve manisa bölgesinden gelişen yunan işgali ilerledikçe, yunan ordusunun yaklaştığı il ilçe ve kasabalarda uzun karşılama komiteleri oluşturulmuş, yunan subayının istirahati ve memnuniyeti için içkili yemekler tertip edilmiş ve hatta terzihanelerde, organizasyonlarda kullanılmak üzere işgal kuvvetlerinin ulusal bayrak ve flamaları süratle dikilmiştir.
birçok il ve ilçenin direnişsiz işgal edildiği unutulmamalıdır.
sonuç olarak, savaşmak, ölmek ve öldürmek, her bireyin psikolojisini zorlayabileceği olgular değildir. hatta barış zamanlarında dahi personel, her an savaşa hazır tayakkuz halinde olmak gereğinin bir sonucu olan askeri hiyerarşi ve disiplini kaldıramayabilir.
tek çözüm, çok masraflı olsa da profesyonel ordular kurmaktır. yani askerlik tam anlamıyla meslek haline getirilmelidir.
neredeyse 2-3 günde bir, yaz aylarında her gün şehit haberleri görüyoruz sürekli medyada. fakat bu şehitlerden daha çok intihar vakası yaşanıyor ve bunlar gündeme hiç mi hiç gelmiyor. haber değeri yok muydu bu intiharların bugüne kadar? yoksa saklandı mı? sonra da çıkıp "yok o eve ateş düştü, yok bir ananın daha yüreği yandı" diye gaz laflar dinliyoruz. kabul edelim bu ülkede devlet ve devletin endoktrine ettiği kendini türk olarak tanımlayan geniş kitleler askerlerin ölümlerine zerre kadar üzülmüyor, onların hayatların biraz olsun değer vermiyorlar. değer vedikleri askerlerin canları değil, üzerlerinde taşıdıkları üniforma. bu ülkede "terör" saldırısıyla ölmeyen hiçbir insanın canının değeri yok. mesela helikopter düşüyor 17 asker ölüyor, "ohh be pkk sabotajı değilmiş, arızadan düşmüş" diye neredeyse sevinecek yetkililer ve kamuoyu. bu savaş, devletin bu kirli savaşı, ülkenin batısına empoze ettiği manyak zihniyetle insanları zehirlemiş, zehirlemeye devam ediyor. insanlar, insanların ölümlerine üzülmüyor, üzülmek için şehit denmesini bekliyor, karşı tarafta ölen kürtlere en ufak vicdani bir yaklaşım göstermeyi bırakın intihar ederek ölen askerler bile umurlarında değil. ölen kişi akrabaları, tanıdıkları, çok yakınları ya da "şehit" değilse kimsenin sikinde olmuyor. vicdanları köseleye dönmüş. yazık.
kıyaslanması ve bu sayılarla tsk' ya sataşılması büyük yanlışlıktır. yok öldürüp intihar süsü veriliyormuş, derin devletmiş falan neyin kafasını yaşadığını merak ediyorum sözlük yazarlarının. iki cümle yazıp bok atmak kadar kolay değil insan hayatı.
intiharları direk orduya bağlamak sığ bir yaklaşım olur. yedek subay olarak askerlik yaparken bölüğümüzdeki askerler ve çavuşlar tarafından " komutanım veli'nin sevdiği kızı başkasına vermişler. kafası çok bozuk, bir şeyler yapalım, ona nöbet yazmayalım." gibisinden bir kaç olaya şahit oldum.
depresyon her insanın bir dönem mutlaka başına gelir. ancak sivilde iken insan dostlarıyla konuşur, maça gider, sinamaya takılır, içer, yüzer bir şeyler yapar ve depresyonun etkilerini en aza indirmeyi başarır. askerde böyle bir ortam yoktur. asker intiharlarının büyük bölümü kız meselesi yüzündendir. askerin sevdiği kızı birileri istemeye gelir, kız nişanlanır veya evlenir. asker ise 3-5 nöbetine gitmek zorundadır ve istediği an izin alıp memleketine gidemez; kısacası kışlasında hiç bir şey yapamaz.
bunalıma giren özellikle içine kapalı kişilerde intihar eğilimi daha yüksektir. bu nedenle silahlı nöbetlerde tek kişi nöbet tutulmaz, genelde 2 kişi olur. ama birisi intihar etmeyi kafasına koymuşsa anıtkabir'in önünde saygı nöbeti tutarken bile bunu yapabilir.
intihar ile ilgili istatistikler incelendiğinde eski sovyetler birliği'nden ayrılan; ateizmin daha yaygın olduğu ülkelerde intihar oranlarının daha yüksek olduğu görülür.
türkiye, dünya üzerinde intihar düzeyi düşük ülkelerden birsidir. ordunun her an elinde muvazzaflar hariç 500 bin silahlı askeri vardır.
"son 10 yılda intihar eden asker sayısı 934 , ülkede şehit olan asker sayısı 818."
934/ 10 = 93 kişi. demek ki her yıl 500 bin askerin içerisinden 93 kişi intihar ediyor. yukarıda vermiş olduğum tabloyu incelemişseniz şunu fark edeceksiniz;
" asker intihar oranları 10.000 'de 2'dir. bu rakam bütün dünya ülkeleri ortalamasından bile daha düşüktür.
asker intiharları türkiye intihar ortalamasının bile altındadır.
ancak bu intihar üzerinden ordumuzu yıpratmaya çalışan özellikle pkk ve sol örgüt mensupları hiç bir araştırma yapmadan sazan gibi bu konuya atlamakta ve sık sık gündeme getirmektedir.
Boyuna, posuna, kilosuna maşallah diyerek Tsk'nın kollarına alınan gençlerin psikolojik durumunun gözönünde bulundurulmadığının en iyi kanıtıdır. Ataerkil bir toplumdan beklenen bir davranıştır. erkektir yapar o ya ağlamaz, morali bozulamaz. Acı verir insana ama balık hafızalı bir milletiniz unuturuz sonra.
