bir arkadaşımın herhangi bir konuda işler kötüye giderse ilk düşündüğü seçeneği intihar etmek oluyor. işler kötüye gidince de daha kötüsü olursa ederim diye sürüklenen düşüncesidir.
intihar etmenin çok kolay yöntemleri var. direk demir pres makinesine kafanı uzat saniyesinde kemikler 2 boyuta geçsin kanlar fışkırsın. intihar etmek için çatıdan atlamak gibi zor yöntemler denemeye gerek yok. bu yöntemleri deneyenler zaten intihar etmek istemiyor yada dikkat çekmeye çalışıyorlar genelde.
Şuları der-düşünür;
Canım acır şimdi ya! Ölürsem birde her şey güzel olursa sonra neyse şimdi bekliyim hem canım acımamış olur hemde yarın belki iyi olur...
hayat güzel bir kumar. birkaç el daha dönesim var. iyi böyle gayet heyecanlı. tanrı'ya inandığım halde intihar etmenin caydırıcı tarafı o olmamalı. edecekseniz adam gibi edin edebiyat yapmayın, ilk eden siz değilsiniz, son da olmayacaksınız.
zaten kimsenin de sikinde olmaz, insan gibi yaşayamadınız bari köpek gibi ölün ayak altında dolanmayın. nasıl olsa unutulacaksınız bir gün, ne farkedecek?
sebebi ne dini bir korkudur, ne de yok olma korkusu. sebep öldükten sonra ne olacağını, geride bıraktılarının ne yapacağını bilememektir.
mücadeleyi bırakıp nefret ettiğin hayatı bitirmek mantıklı gelebilir; ama bilinmesi gereken ''hayatından tek nefret eden kişi sen değilsin''dir. bu sebeple onunla mücadele etmeli, başkalarının hayatını da olumlu yönde etkilemelisin. o zaman kendini önemli biri olarak görebilirsin sadece.
ve
eğer ki bir korku varsa o; bilinmezliktir.
hergün daha çok ağırlaşan, çekilmez hale gelen hayatı yaşamak zorunda kalan, pişmanlıklar ve hayalkırıklıkları ile boğuşan insanoğlunun geride kalacak ailesini ve az sayıda da olsa sevenlerini düşünerek bir türlü hayatının fişini çekememesidir.
birisi için yaşamaya karar verip, belki bir gün ellerimi tutmak, bana dokunmak, nefesimin sıcaklığını hissetmek, sesimi duymak ister diye yaşamaya devam etmektir. deneyip başarısız olmaktan iyidir.
hayata dair düşüncelerin ve hayallerin hala umutla dolmasıdır. umutlanır insa en kötü anda bile ve bu da yaşamdan kopmak için en büyük engeli teşkil eder. en kötü karar kararsızlıktan iyidirden feyz almalıdır insan. yoksa sürekli bi intihar bi yaşama sevinci arasında kalakalır, depresyonla, karamsarlıkla yaşamaya devam eder.
aklında ki endişeleri, merakı, soruları bir türlü yenememekten gelir yada için de bir damla da olsa umudun var olduğunu akla getirir. zor bir şeydir etsem mi etmese mi diye sora sora...
anlaşılmamış bir durumdur. bir insan neden intihar etmek ister. etrafına bakması gerekir insanın intihar etmesi için önce, durumunu tartması gerekir. bacağın mı koptu, öyle yaşayan bir sürü insan var. hasta mısın, daha ufacıkken lösemi olup, sokakta oynamak varken hastane köşelerinde steril ortamlarda yaşayan masumlar var. şu dünyada ölüm acısı ile atlatılırken, herşeye bir çare varken, neden bir insan bu kadar bıkar hayattan hala anlamamışımdır. sizi bakırköy' e havale ediyorum acilen.
intiharın çocuk oyuncağı olmadığnın göstergesidir. bir de yaşamla bağını koparmanın ne kadar zor olduğunun, ne kadar umutsuzluğa sürüklenseniz de yaşamdan o kadar kolay kopulamadığının göstergesidir.
intihar etmek insanın en güçlü güdüsünü bastırmasını gerektirdiğinden oldukça doğal bir durumdur. yaşamını sürdürmek güdüsü kolayca göz ardı edilebilecek bir güdü değildir.
bir an 'ya intihar etmeme sebep olan kişi yada kişiler pişman olursa' diye düşünürsen edemezsin.bunun korkaklıkla yada g**ün yememsiyle bir ilgisi yok.sadece içindeki acıma duygusu yada çevrendekilere duyduğun saygı,sevgi vs. şeylerin etkisidir intihar edememek.
