bu yazıyı tek bir kisiye yazıyorum ve o kendini biliyor.
sevgili,
sana sevgili diye hitap edecegim cunku sen benimcanımdan bir parcasın.
ben sana baktıgımda kendimi goruyorum.
biliyorum keskin halatlarımız olmadı bizi yasama baglayacak, hep her an gidecekmis gibi ucundan ilisik yasadık biz hayatı.
sen hic mutlu bir insanın intihar ettigini gordun mu? goremezsin.
dunya dertleri bizi uzdu. kendi dertlerimiz yetmezmis gibi biz ikinci dunya savasındaki yahudi cocuga, bugun gazzedeki filistinli cocuga uzulduk. ukrayna daki cocuga uzulduk. yemende aclıktan olen cocuga uzulduk. dunya hep bize agır geldi.
amma;
once kendini psikolojik olarak duzluge cıkaracaksın ki dunyaya katkı saglayabilesin.
ara sıra gece tek basına yuruyuslere cık senin orda herkes uyurken. deniz kenarına otur, dalga seslerini dinle. ben hep senin yanındayım. ve benim icin bu dunyadaki varlıgın fark yaratıyor.
kalmanı cok istiyorum. cunku sen kalırsan ben bilirim ki benim de kalmak icin bir sebebim var. bu dunyada boyle guzel bir insan nefes alıyor.
bulusmak zorunda degiliz. kavusmak zorunda bile degiliz.
ama ben hep senin yanındayım. bir omur.
sen de benim yanımda kalır mısın?
“beni kurtaran şey, intihar fikri oldu. intihar fikri olmasaydı kendimi çoktan öldürmüş olurdum. Yaşamaya devam etmemi sağlayan şey her zaman önümde böyle bir seçeneğin olduğunu bilmekti. Sahiden de bu düşünce olmasaydı bu hayata, bir yere veya bir şeye saplanmış olma duygusuna asla katlanamazdım..”
antidepresan kullanmaktır. depresyon herkesin küçümsediği gibi bir hastalık değil. beyin kimyası bozulduğu için intihar düşünülür zaten. o kimyayı düzeltmenin tek yolu da antidepresanlardır.
yok müzik dinleyin, yok sevişin, yok çalışın, yok gezin gibi öneriler depresyonu bitirmez. depresyon hastaları ne dediğimi anlayacaktır. depresyonu sadece depresif insanlar anlayabilir zaten. diğerleri hırka giyip yataktan çıkmamak zannediyor çünkü.
