Hayalperest varlıklarız. Kafamızda senaryo yazıp onu izlemeyi, çevremizdekilere istediğimiz şeyleri düşündürmeyi, bir nevi tanrıcılık oynamayı, kendi istediğimiz gibi görülmeyi ve sevilmeyi arzu ederiz. intihar düşüncelerinin geneli budur. Kafada bir ölüm kurgulanır ve çevremizdeki insanları ölümümüze göre şekillendiririz. Düşünce olduğu için, kafamızda teşebbüste bulunup ölsek bile, hayalimiz bizim ölümümüzle son bulmuyor. Bizden sonrasını düşlemeye devam ediyoruz. Bana göre intihar düşüncelerinin çoğu zaman zararsız olmalarındaki sebep bu. Çocukken, yetişkinleri dövüp ailemizi veya sınıfımızı kurtardığımız hayallere benzer bir masumiyete sahip olmalarındaki benzerlik bu.
insanların farkında olmadan sürekli iletişim oyunları oynadığını düşünen birisiyim. Bana göre insanın tüm hayatı başka insanlarla iletişim oyunları oynamakla geçiyor. Bu oyunları şekillendiren örf, adet, gelenek, norm, etik, ahlak gibi kurallar ve unsurlar bazen kişiler tarafından yine oyun içerisinde kullanılabiliyor. Uzatmayayım.
Bence intihar düşünceleri, iki arkadaşın günlük sohbeti kadar basit ve zararsız bir şeydir. insan dediğimiz şeyin ölümden kaçma gibi bir şansı yok ve buna rağmen her gün ölümü bir kez olsun hatırlamadan yaşayabilecek kabiliyete sahip. intiharı bir kenara koyuyorum. insan, her an öleceği gerçeğini göz ardı ederek yaşayabiliyorken, kafayı sıyırmıyorken; intihar düşüncelerine sahip olan bireyin durumunun kötü veya kritik gözükmesi bana garip geliyor. Kendisinin ölümünü ve çevresindekilerin üzüntüsünü veya üzülmeyişini tasavvur edecek. Ölümünden sonrasını düşlemeye çalışacak, fakat düşlerinde kendisinin varlığı azalmaya başladığı için çok da abartmayacak. Çünkü kendisinden geçemeyecek. Ne var bunlarda? Bu kadar da mı ölümü düşünmesin insan? Ayrıca niye yaşadığını bilmeyen insanlığın, yaşamak için yaşayan hatta bundan da öte ve belki aşağıda "yaşayan" insanların intiharı yorumlaması da ayrıca garip geliyor.
Bana göre bu intihar düşüncelerini ciddi hale getiren tek bir şey var. O da insanın hayalinin ölüm olması. Fakat öyle birine kolay kolay rastlanılmaz. Sevmek, sevilmek, zengin olmak, beklentilerindeki hayata kavuşma hayaliyle yanıp tutuşmak varken kimse tadını bilmediği ölümün hayalini kurmak için sıraya girmiyor. intihar düşünceleri ise; nereye çıktığı bilinmeyen bir kapıdan geçtikten sonra "acaba geride kalanlar o sırada ne yapıyor?" düşlemesinden ibaret kalıyor.
böyle anlamsızlık, saçmalık, can sıkıntısı dolu tuhaf bir süreçte insanın aklında arada sırada belirmemesi imkansız olan düşünce.
hele bizimki gibi çoğu şeyi söyleyemeyip içimize attığımız, ekonomik açıdan zorlandığımız, ağız tadıyla tatil yapamadığımız, istemediğimiz mültecilerin aramızda daha da artarak dolaştığı bir ülkede depresifseniz, neden yaşamaya devam ettiğinizi sorguluyorsanız bu düşünce daha da sıklaşır.
üstelik bazı şeylerin çözümü yok. mesela 35 yaşında olup 20 yaşında bir kızla çıkıp yatamıyorsun çünkü toplum bunu hoş görmeyip kınıyor. yani senin söz hakkın yok. uğraşayım, bir yerlere geleyim diyorsun, bir kapı açması, işaret vermesi için Allah' a yalvarıyorsun hiçbir şey olmuyor. hele bir de umutsuz ve karamsarsan sana tek iyi gelen uyumak olmuyor.
ne intihar edebiliyorsun ne de hayattan keyif alabiliyorsun. kimsenin ne istediğini umursamadığı bir saçmalıkta boğularak dibe gidiyorsun.
bu hayatı sevmiyorum ve bu şartlar altında bir ışık göreceğimi tahmin etmiyorum. iyimser olamadığım için özür dilerim ama yalan söyleyemem.
Evet antidepresan ile bu eğilim artar. Bilimsel kısmından daha çok emin olduğum tecrübeme dayanarak söylüyorum. Gerçekten bazen insan kendini öldürmeyi düşünecek durumda bile olmuyor. Bırak gerçekleştirmeyi, bir şeyler netlenip de intihar fikri oluşamıyor. Antidepresandan sonra güç bulursunuz da denebilir ama beklemek lazım.
(bkz: intihar düşüncesi/#46886127) yazarın bunu hatırlattığı iyi oldu. evet yıllar önce bir ilaç içmiştim. alerjik nezlem için. ilacı içtim yola çıktık. arabayı eşim kullanıyor. yol bir gölün kenarındaydı ve en az 40 dakika göl boyunca devam ediyordu. gözlerim göle doğru odaklandı. kendimi bir sandalın içinde hayal ettim, ağlıyordum ve yavaş yavaş gölün soğuk sularına kendimi bırakıyordum. ama bunu keyif alarak yapıyordum, acı çekerek değil.
evlenmeden önce yaşanan durum. 40 yaşına kadar yaşa ve öl, cesedin yakışıklı olsun mottosunu benimsemiş bir hayat.
sevgili terk etmesi, ailevi problem, ekonomik zorluk, akraba toplum ilişkisi, çocuklukta yaşanan travma vs yoktu ama yine de bu hissi-düşünceyi taşıyordum.
insanlardan uzak kalmaya çalışıyordum. belki de bunun getirisi olan yalnızlık hissi tetiklemesidir veya nedensiz olarak insanlardan nefret etmem, başkalarına değer vermemem de olabilir ya da içimde taşıdığım korkak katil ruhun yansımasıdır kendimi öldürmek istemem.
eğer cesur olsaydım içimde ki katil ruhla seri katil olur başkalarını öldürürdüm.
neyse...
evlendim, sevdim ve belki de sorumluluk sahibi olmamla içimde öldürme duygusu/katil ruh (korkak katil ruha sahip olan kendiini, cesur olan katil ruh başkalarını öldürür, seri katil olur) böylelikle yok oldu ama insanlara nefretim geçeceğine arttı.
nasıl, ne yöntemle ne zaman gerçekleşeceği gibi şeyler düşünmeye başlarsın ve bunu her gün veya iki günde bir. Depresif olduğunda daha da fazla alevlenir bu düşünce. Kendini uzaklaştırmak istersin çünkü hayatta kalmaya programlısın. Çok sabredersin sonra olmuyor işte düşünceleri başlar. Bu düşünceye o kadar çok bağlanırsın ve kendine hatırlatırsın ki çok basit bir şey bile ölmen gerektiğini düşündürtür ve korkutur. Kendine öfkelenirsin. Ne kadar değersiz ve her şeyin ne kadar anlamsız olduğunu bilirsin. Kendini daha da çok dibe çekersin. Kimse iyi gelmez. Kimse sana yardım edemez. Çaresizleşirsin. insanlarla iletişimin kopmaya başlar. Kendini yalnızlaştırıp bu düşünceye kendini daha da çok boğarsın.
Psikiyatriste gidersin. Ağlaya ağlaya Anlatırsın sikine takmaz sikko bi reçete verir. Eczane eczane dolaşırsın. Bulamazsın. Bulup kullandığında iyi gelmez daha da kötü hale gelirsin. Sonra başka bir doktora gidersin yine kendini tutamayıp ağlamaya başlarsın. Yine elinde reçete eczane eczane dolaşırsın. Yine iyi hissetmez ve artık denemeye değer görmezsin. ikna olursun varolmaktan vazgeçmeye.
Çoğu antidepresan ile oluşabilecek his. Hatta bazen antidepresan niyetine alınmayıp aynı etkileri oluşturan başka ilaçlar da var. Birçok ilaç Tam olarak ölme isteği uyandırmasa bile hayatı anlamsızlaştırıp, insanı ha ölmüşüm ha kalmışım kafasına sokabiliyor. Böyle bir durum da kişiyi ölüme daha cesaretli-istekli hâle getirebiliyor.
eğer biri kafasında intihar düşüncesini geçirmeye başladıysa çevresinde biri ona bunu mutlaka ama mutlaka telkin etmiştir. illa sözle değil, davranışla, kaşıyla gözüyle, hareketleriyle, imalarıyla... önce bu zehirli kişiyi tespit etmesi gerekir. bu zehirli kişinin davranışlarını mercek altına alıp tahlil etmeli ve kendisinde uyandırdığı olumsuz duyguların farkına varıp o kişiden road runner hızında uzaklaşması gerekir. uzaklaşması pek mümkün değilse (bu zehirli kişi çoğunlukla en yakınlardan biri oluyor maalesef) mesafe koysun. onu yok saysın, pek arayıp sormasın efenim, lazım değil yani... çevresini ace çamaşır suyuyla arındırsın, mikroplardan kurtulsun ahahha.
ömrüm boyunca iki kere intihar hissine kapıldım. biri 16-17 yaşlarında staj yaparken. staj bitince bu düşünce yok oldu. diğeri yakın biri. onu hayatımdan çıkardım. şimdi mutlu ve mesudum.
geçenlerde gittiğim tiyatronun konusuydu. genç bir adam intihar etmeden önce neler hissettiğini anlatıyordu. orada bir sözü gülümsetmişti:
"psikiyatriste gittim, tedavi olmaya çalıştım. çocukluğumda travma var dedim. onların en sevdiği şeyler...(ahahah) oysa travmam filan yoktu. çok mutlu bir çocukluk geçirmiştim."
içindeki bir şeyi öldürmek istediğin zaman ortaya çıkar. sonlanmasını istediğin hayatın değildir, seni ölüme götürmesine izin verdiğin o olaylar bütünüdür.
intihar etmek hayatını yok yere mahvedip sonra da ailesinin arkasından üzüleceğini bile bile sonsuzluğa intikal etmektir lakin böyle bir kararı hayatla mücadelesini bitiren ve yenik olduğunu anlayan aslında pes etmemesi gerektiğini kendisine söyleyemeyen zavallılar verir.
Zaman zaman her insanın aklından geçen ama birçoğunun hayata tutunma sebebi bulup, üretip ya da cesaret edemediği evrensel düşüncedir.
iyi ki de öyledir...
80 doları ver ve doktora git. Yaşın gereği karamsar olman çok normal, hepimiz bu yaşlardan geçtik ya da geçiyoruz. Bunalımlı yaşlardır her şey yoluna girecek biraz sabır gerekiyor. Antidepresanların intihar eğilimi gibi bir yan etkisi var bu yüzden antidepresan yerine yeşil reçeteli ilaçlar verebilir doktor daha uygundur bence.
Çok dalgalı zamanlardır bu zamanlar. Her şey belirsizdir hoş kaç yaşına gelirsen gel belirsiz olan çok şey oluyor insanın hayatında. Ayrıca bir yanın da hayata tutunuyor farkındaysan hala ümidin var bu ümide doğru git. Hayatımıza doğru insanlar er ya da geç giriyor bunu da unutma.
Hepimiz içimize çekildiğimizde yalnızız hatta kalabalıklar içinde de yalnızız. Hiç kimseler dokunamazlar zihnimize , kimseleri almayız içeriye. Hayatlarımıza dokunan birileri hep olacaktır. Umarım bu yazdıklarım da sana dokunur. Seni ne mutlu eder bir düşün ne yaparsan mutlu hissedeceksin kendini ? intihar dışında lütfen. Yanlış şeyler yapıyorsun belki , aradığın çok uzaklarda değil de çok yakınında belki bunu bir düşün lütfen. Belki okuduğun bölümden memnun değilsin, belki bulunduğun ülkeden. Herkes aynı şeyleri isteyip sevmek zorunda değil ki . Sen ne istiyorsun?
