Evet antidepresan ile bu eğilim artar. Bilimsel kısmından daha çok emin olduğum tecrübeme dayanarak söylüyorum. Gerçekten bazen insan kendini öldürmeyi düşünecek durumda bile olmuyor. Bırak gerçekleştirmeyi, bir şeyler netlenip de intihar fikri oluşamıyor. Antidepresandan sonra güç bulursunuz da denebilir ama beklemek lazım.
böyle anlamsızlık, saçmalık, can sıkıntısı dolu tuhaf bir süreçte insanın aklında arada sırada belirmemesi imkansız olan düşünce.
hele bizimki gibi çoğu şeyi söyleyemeyip içimize attığımız, ekonomik açıdan zorlandığımız, ağız tadıyla tatil yapamadığımız, istemediğimiz mültecilerin aramızda daha da artarak dolaştığı bir ülkede depresifseniz, neden yaşamaya devam ettiğinizi sorguluyorsanız bu düşünce daha da sıklaşır.
üstelik bazı şeylerin çözümü yok. mesela 35 yaşında olup 20 yaşında bir kızla çıkıp yatamıyorsun çünkü toplum bunu hoş görmeyip kınıyor. yani senin söz hakkın yok. uğraşayım, bir yerlere geleyim diyorsun, bir kapı açması, işaret vermesi için Allah' a yalvarıyorsun hiçbir şey olmuyor. hele bir de umutsuz ve karamsarsan sana tek iyi gelen uyumak olmuyor.
ne intihar edebiliyorsun ne de hayattan keyif alabiliyorsun. kimsenin ne istediğini umursamadığı bir saçmalıkta boğularak dibe gidiyorsun.
bu hayatı sevmiyorum ve bu şartlar altında bir ışık göreceğimi tahmin etmiyorum. iyimser olamadığım için özür dilerim ama yalan söyleyemem.
Hayalperest varlıklarız. Kafamızda senaryo yazıp onu izlemeyi, çevremizdekilere istediğimiz şeyleri düşündürmeyi, bir nevi tanrıcılık oynamayı, kendi istediğimiz gibi görülmeyi ve sevilmeyi arzu ederiz. intihar düşüncelerinin geneli budur. Kafada bir ölüm kurgulanır ve çevremizdeki insanları ölümümüze göre şekillendiririz. Düşünce olduğu için, kafamızda teşebbüste bulunup ölsek bile, hayalimiz bizim ölümümüzle son bulmuyor. Bizden sonrasını düşlemeye devam ediyoruz. Bana göre intihar düşüncelerinin çoğu zaman zararsız olmalarındaki sebep bu. Çocukken, yetişkinleri dövüp ailemizi veya sınıfımızı kurtardığımız hayallere benzer bir masumiyete sahip olmalarındaki benzerlik bu.
insanların farkında olmadan sürekli iletişim oyunları oynadığını düşünen birisiyim. Bana göre insanın tüm hayatı başka insanlarla iletişim oyunları oynamakla geçiyor. Bu oyunları şekillendiren örf, adet, gelenek, norm, etik, ahlak gibi kurallar ve unsurlar bazen kişiler tarafından yine oyun içerisinde kullanılabiliyor. Uzatmayayım.
Bence intihar düşünceleri, iki arkadaşın günlük sohbeti kadar basit ve zararsız bir şeydir. insan dediğimiz şeyin ölümden kaçma gibi bir şansı yok ve buna rağmen her gün ölümü bir kez olsun hatırlamadan yaşayabilecek kabiliyete sahip. intiharı bir kenara koyuyorum. insan, her an öleceği gerçeğini göz ardı ederek yaşayabiliyorken, kafayı sıyırmıyorken; intihar düşüncelerine sahip olan bireyin durumunun kötü veya kritik gözükmesi bana garip geliyor. Kendisinin ölümünü ve çevresindekilerin üzüntüsünü veya üzülmeyişini tasavvur edecek. Ölümünden sonrasını düşlemeye çalışacak, fakat düşlerinde kendisinin varlığı azalmaya başladığı için çok da abartmayacak. Çünkü kendisinden geçemeyecek. Ne var bunlarda? Bu kadar da mı ölümü düşünmesin insan? Ayrıca niye yaşadığını bilmeyen insanlığın, yaşamak için yaşayan hatta bundan da öte ve belki aşağıda "yaşayan" insanların intiharı yorumlaması da ayrıca garip geliyor.
Bana göre bu intihar düşüncelerini ciddi hale getiren tek bir şey var. O da insanın hayalinin ölüm olması. Fakat öyle birine kolay kolay rastlanılmaz. Sevmek, sevilmek, zengin olmak, beklentilerindeki hayata kavuşma hayaliyle yanıp tutuşmak varken kimse tadını bilmediği ölümün hayalini kurmak için sıraya girmiyor. intihar düşünceleri ise; nereye çıktığı bilinmeyen bir kapıdan geçtikten sonra "acaba geride kalanlar o sırada ne yapıyor?" düşlemesinden ibaret kalıyor.
