10000 her yöne mesaj ile yardırıyorduk. Hatta bitsin diye boşluk gönder boşluk gönder boşluk gönder yaparak, arkadaşlara 100e yakın mesaj yolluyordum. Bazen lise dönemim iyi ki bitmiş diyorum.
veri iletişimi çok sağlıklı olmadığından dosyalarımızı bazı 5,25 (180 Kb) yada 3,5 (720K - 1.44Mb) Disketler daha büyük veri yedeklemeleri için kaset manyetik diskler kullanırdık. 80 lerde ise 8" disk kullandıklarını anlatırdı abilerimiz, ben hiç denk gelmedim.
bknz:https://galeri.uludagsozluk.com/r/1640501/+
ama 20 - 80 mb lık hayvani büyüklükte sabit diskler ile çalıştım. (bkz: https://www.youtube.com/watch?v=rjZ6KoqxYIA) kısaca internetin olmadığı zamanlar floppy ile virüs bulaştırma yöntemi ile cihazlara zarar verilirdi. o zamanın virüsleri makinaya zarar vermeye yönelik iken şimdi tüm zararlı yazılımlar kullanıcıdan para kazanma yönüne dönmüştür.
devamı gelecek.
zamanın çocuğu olarak sokaklarda arkadaşların ile gece yarılarına kadar oyun oynamak idi. şimdinin çocukları gene sokaklara çıkıyorlar ama hepsinin elinde internete bağlanabilen akıllı telefonlardan var. apartman girişlerine yuvalanıyorlar oraları mobilize internet kafelere çeviriyorlar. eski zamanlardaki gibi yaratıcılıklarını geliştiren ve sosyalleşmeyi sağlayan oyunlar ortamlar yok artık.
Radyo - kaset dinlerdim. O yıllarda (2001) kaydettiğim bir radyo programını dinledim bir ara. Çok garip hissettim. keşke kitap okuyup, okuma alışkanlığı kazansaydım. Ama çevremde de kitap okuyan biri yoktu ki...
Space impact oyununda sonda ki canavarı yenemiyorduk mesela. O zamanlar internet yoktu. Bu zamandan gelip bize Google Play'de çok süper oyunlar var denseydi. Çekip vururduk deliye bak hele diye.
Mariomuz vardı, tetrisimiz vardı, tasolarımız vardı, kasetlerimiz vardı şarkı doldururuduk içine mutlu olurduk. sabahtan akşama koşturup ten kar içinde kaldığımız sokaklarımız vardı, içine alçı doldurup kurumasını bekleyip deli gibi boyamayı beklediğimiz kalıplarımız vardı, tsubasa vardı, casper falan... Uzaktaki arkadaşlarımıza yazmak için aldığımız şekilli şukullu mektuplarımız, zarflarımız vardı. Öyle şimdiki çocuklar gibi oyuncaklarımız yoktu, çeşit azdı. salçalı ekmeğimiz vardı; sabahtan akşama kadar sokakta koşturup acıkınca 5 dakikalığına eve uğrayıp 2 saniye de yer yine oyuna koşardık. mavi önlüklerimiz vardı yakalarını özenle seçtiğimiz.
Ah ne güzel günlerdi...
her şeyden öte insanlık vardı, insanlar güzeldi.
