gün geçmiyor daha önceleri ve özellikle son 1 ay içerisinde küçücük masum çocuklar ve hayvan demeye utandığımız küçücük masum canlılar öldürülüyor, tecavüz ediliyor, elden ne gelecek olursa gelsin, ne ceza verilirse verilsin rahatlayamıyor insan, zoruna gidiyor. tüm canlılar allah karşısında aciz ama insanı daha özellikli yaratıp, ben çocuklara çocuk olduğu için günaha girmelerini engelledim, onlara günah yazılmaz. kediler, köpekleri vs diğer hayvanları da ben yarattım, her yarattığımın bir sebebi olduğu için onları da kullarıma emanet ettiğim dediği ya da buna benzer şeyler söylediği yerde, en özellikli aciz kulları olarak koruyamadığımız için üzgünüm.
çok uzun zamandır ailemden uzakta yaşamama rağmen her şeyi göze alıp insanlara yaptığım fedakarlıkların, korkusuzca yaptığım şeylerin, seni seviyorum - sen değerlisin - ben hallederim dediğim şeyleri suistimal etmeleri çok zoruma gitti. böyle insanlara bir hakkım varsa eğer çıkmasını diliyorum. Hayatım boyunca hiç beddua yada kötü dilekte bulunmadım artık onlara ne olacağı umrumda bile değil.
Gece Saatlerce sözlükten mesajlaşıp numara vermeyenler. Böyleleri kız kurusu olmaya mahkum bir ahmaktır. Ama onları da alan çıkar. Kızlar şanslı her türlü.
sokakta görsen kaldırım değiştireceğin, allah'ın selamını bile vermekten imtina edeceğin, aynı havayı teneffüs etmemek için bulunduğu ortama girmeyeceğin adamların iş ortamında muteber olmaları.
iyi niyetle bir şeyler yapıp , çabalayıp, kendi kendine pozitiflikten ölürken karşındakinden nankörlük görmek, yaptıklarının hepsinin bir hiçmiş gibi gösterilmesi. Ben hıçkıra hıçkıra ağlarım o an zoruma gitmesinden, öyle işte.
muhtemel olguları bir tarafa bırakırsak bu konudan bir roman cıkabilir.
hangi birinden bahsedeyim ki
hakkın olanın sana verilmemesi mesela;
emek hırsızlığı...
kanı beş para etmeyen insanların seni oyuncak gibi kullanması
senin buna ihtiyaçtan dolayı katlanmak zorunda bırakılman
hep bir yerlerde umudun beklediğini bilip hiçbirşeye ve hiç kimseye aldırmadan mücadele etmen ve gittikçe herşeyin daha beter olması zoruma gidiyor.
insan gibi herkes gibi yaşamak zorunda olduğum değil, istediğim hayatı yaşayamamak zoruma gidiyor.
sadece okuduğum kitaplarda gezmek değil; ben o kitapları yazmak istiyorum orada olanları yaşamak istiyorum.
çok severken tüm umutlarımın alıp gidilmesi zoruma gidiyor.
ben çıkar amaçlı iliskilerde rol almak istemiyorum.
herkes gibi sevmek sevilmek güzel yerlerde buluşmak ümidiyle 3-5 kuruş biriktirmek istiyorum.
gölgelerin sahibi değil o gölgelerin altında büyümek zoruma gidiyor.
Değer verilen kişi tarafından verilen değerin karşılığını alamamak. Buraya şimdi uzun uzun yazarımda genel olarak içime atıp kendimi doldurmayı yüz yüze gelince patlamayı seviyorum. Şimdilik zoruma gitmeye devam edebilir.
çevrene bakıp "ulan ben bunlardan daha kültürlüyüm daha iyi bir insan olduğumu düşünüyorum " diyip neden yalnız olduğunu anlamıyorsun ya. işte bu toplumun "ideal insan" zırvalığını savurup ideal insanın istenen insan olmadığını kanıtlıyor.
