alışmakmı kabul etmekmi orası biraz karışık. galiba bazı şeyleri kabul ediyorsun, bu alışmak gibi geliyor. Halbuki alışmıyorsun o derin acıyla dağılırken.
bu cümlede özne zamandır esasen. zaman her şeyin ilacıdır derler, doğrudur da. lakin kastedilen ilaç deva bulma noktasında değildir. zaman burada olumlu-olumsuz o yaşanılan durum neyse onu bize artık normalleştirir. normalleşen o hal artık bizim kafa-psikoloji olarak gündemimiz olmaktan çıkar. ve böylece insan rahatlar.
Hiçbir şeyler. Zaman "alışkanlıklar" için sadece yürüyen paravandır. Alışkanlık ve zaman birbirinden kopuktur. Alışkanlık sürekliliktir, zaman döngüseldir. Alışkanlık durağan, zaman insan aşkın ve taşkındır.
