din sahiplerinin ve pazarlayıcılarının bir masal kahramanı tarafından kendilerine bahşedildiğini zannettiği varoluş durumunu ayakları üstüne oturtmaktır. tektanrıcı tapınma felsefesine göre insanın bütün vasıfları yoktan varedilmiş kavramlardır, yani hiçbirisinin bir tarihi, ortaya çıkış süreci ve mantığı yoktur. daha da ötesi, insanı diğer varoluş biçimlerinden farklı kılan ve bir milyon yıldır evrilen bir "bilgi rejimi" medeniyetini sürdürebilen beyinlerin tarih boyunca atlattığı badirelerin, buluşların, emeklerin hiçbir kıymeti yoktur: -"ateşi kontrol ettim" +"sen yapmadın allah yaptırdı, ehehehe"... boş.
dolayısıyla bunların "insanın yüceliği" diye dillendirdiği hedenin içi de boştur. insanı farklı kılanın ne olduğu sorusunu "allah bilir" diye yanıtlayan bir zihniyetin insanı olduğundan daha engin bir konuma taşıyacağını ("yücelteceğini") hayal etmek abesle uğraşmaktır. insan bu elemanların tasavvur edebileceklerinden çok daha yücedir; aklının içine evreni sokmuştur. ve sahip olduklarını binlerce yıl, nesilden nesile geliştirerek elde etmiştir, bağışla hibeyle değil. bu tarihi, emeği ve çabayı basitleştirmek, yok saymak, ve dahi zaman kavramıyla keyfi olarak oynamak cehalettir.
insanın yüceliği içine maymunu da, memeliyi de, molekülü de, atomu da alır, bir gün suni beyin yapıp aklını transfer edebilmeyi de mümkün kılar. insanın yüceliği sadece koyun ve deve övmekten ibaret değildir artık, bakterisinden dna'sına kadar hayatın çapını ve işleyişini takdir edebilecek düzeydedir. insan kadın, erkek veya şu bu ayrımı yapmadan tüm üyelerini eşit birer değer olarak benimseyebilecek bir medeniyeti kurguluyorsa, yüceliğinin kaynağının kendisi olduğunu idrak etmek durumundadır, tıpkı sefaletinin kaynağının da kendi yetersizlikleri olduğunu bilmesi gibi.
