son zamanlar da deneyimlediğim ve farkına vardığım olgu. ilk zamanlarda biraz insanı sarsan bir gerçek olsa da; bunun insana yararı olduğunu düşünüyorum. yeterince 'yalnız' olamayan (olmayan değil) insan kendini de yeterince tanıyamıyor çünkü. kendini tanıyamamış kişinin kendini anlaması, burdan hareketle de diğerlerini, toplumu, çevresini, ülkesini, dünyasını anlaması imkansızlaşıyor maalesef. bence bunun türkiye' deki en çarpıcı örneği şudur ki: asgari ücretle geçimini sağlayan milyonların liberal-kapitalist politikaları destekliyor olmaları. adam daha sınıfının farkında değil 'pardon sınıf ne ya sınıf okulda olur' değil mi?
sanırım yanlış bir önermedir. çünkü yalnızlık kesin tanımı yapılabilen bir şey değildir. yani tabi nesnel olarak yalnızlık yanın da senden başka kimsenin olmaması durumudur. ama çoğu insan bunu sadece "evde şu anda yalnızım" cümlesinde bu anlamda kullanır. insan yaşı ilerledikçe daha çok şeye sahip olur. bu insanın yalnızlığını azaltır.
