insanın varlığının bir amacı yoktur, zaten bu yüzden bunca her şeye değer verme telaşı. bu evrim diyoruz ya hani, bu evrim insana en büyük kazığı atmıştır. beynin gelişimi akli yeterliliği doğurmuş ve bir eşiği geçer gibi akıl artık kendini bile sorgular olmuştur. tabi bu öyle bir sorgulama ki, insan kendisi, çevresi ne varsa açıklamaya girişmiştir. o ilkel beynin acizliğiyle bulduğu cevaplar aslında bugün dinlerin temelidir. sonrasında ise akıl gelişerek daha materyalist açıklamalar getirmiş ve daha gerçekçi yollara başvurmuştur.
fakat doğaya bakınca, ne bir ahlak, ne bir vicdan, ne bir iyi, ne bir kötü görüyoruz. sadece bizim dünyamızda ve bize ait olan kavramlar bunlar. bunları da biz uydurduk, işte uydurmamızın nedeni o aklın kendini fark etme eşiğini geçtiği vakit binlerce soruyla karşılaşmamızdır, güçsüz kaldık, hayal gücümüzü belki geliştirdik, uydurdukça uydurduk.
o yüzden insanın varoluşunun bir amacı yoktur, tıpkı bir yaprağın düşmesinin, bir rüzgarın esmesinin materyalist bir açıklama dışında bir açıklamaya gerek duymaması gibi insanın da bu tür kavramlara ihtiyacı yoktur. bunu kabul etmek insanın varoluşuyla barışmasıdır, aksi halde kurduğumuz tüm değerlerle birlikte kendimizi avuturuz ki o da bir yere kadar, ölüm nasıl olsa gelir ve bizi sıfırlar.
Kimsenin tam olarak cevabını bilemediği sorudur. Sahi insan ne için var. Üreyip neslin devamını sağlamak ve bilgileri gelecek nesillere aktarmak için mi? Ya da tanrıya ibadet için belki. Veya iyi bir iş, eş, araba, ev, çocuklar ve güzel bir yaşlılık dönemi ardından ölmek için mi?.
ahiret hayatını kazanmaktır..orası buradan önemlidir..zira burada bir insan en fazla aç kalır..sürünür..dilenir belki de..ama ahirette ya büyük bir kurtuluş ya da şiddetli bir ateş azabı vardır..
