anneme bağırdığım anlardır. aslında sevgilime kızmışımdır. ortalarda o olduğu için ona bağırmışımdır. Garibim okadar depresif hallerime rağmen bikez bile küsmez bana.
bide üniversiteyi uzatmadığım için pişmanlık duyarım. başlarken çok planlarım vardı. aktivitelere kurslara gidecektim arkadaşlarımla tatil yapacaktım. hepsi yalan oldu.
Gençliğime verdiğim önemin koskacaman bir sahnede kendi adımı unutup yerine biz kız adı söylediğimde yaşadığım en vahim duygu, zira saçım da uzun değildi ki söylediğim isim bana uysun. Kabul ediyorum Pişmanım.
askeri lise ve polis kolejini kazanmama rağmen ailemin baskıları sonucu askeri lisede okumayı tercih etmem. ulan ne güzel bomba imha uzmanı olacaktım işte!
yolunu kaybettiği, kendine ve yaşadıklarına yenildiği anlardır.
ders almak başka şey, pişman olmak başka şeydir.
yaptığın, yaşadığın hiçbir şeyden pişman olmayacaksın.
çünkü seni sen yapan şeyler onlardır.
insan sürekli yenilenen bir anı haritası gibidir.
pişman olursan haritan tutuşuverir ve yolunu bulamazsın.
gece kapıyı kilitlemeden uyuduğum zaman.
sonuçta sıradan bir insan olduğumu unuttuğumu farkettirdi hırsız bana. zira bir demet akalın değilim. hırsızın kamera kayıtlarına rağmen hırsızı bulamayan aydın emniyetinin basiretsizliğini istanbul emniyeti gözümüze sokmuştur.
aydın emniyetine yuh, istanbul emniyetine aferin diyorum...*
insanların bir şeyi yapıp sonra gerçekten pişman oldukları anlardır.
ulen 1 defa ehliyetimi kaptırmıştım ve bundan 1 buçuk sene sonra tekrar ehliyetimi kaptırıyorum ve bu sefer 2 yıllık gerçekten çok pişmanım. keşke o son kadehi içmeseydim.
