gece uyuduğunda kendini sorgulayıp , eleştirdiği andır.
Ailesi ve sevdikleri için fedakarlık yaptığı andır.
Başına kötü birşey geldiğinde soğukkanlı olduğu andır.
Acısını içinde yaşadığı metanet gösterdiği andır.
Sokağa tükürmeyi, çöp atmayı içine yediremediği andır.
Hayatta yaşadığı herşeyden ders almaya başladığı andır.
Egosunu dengede tutabilen, idin isteklerine ve süperegonun baskılarına boyun eğmedigi andır.
Eş, anne , baba,nene, dede olduğu andır.
sevdiğin birinin ölümünün ardından, acı ve gözyaşı kısmına atlattıktan sonra ölümün hepimiz için olduğunu ve ölmenin bir son olmadığını fark ettiğin andır.
O an dünyaya daha farklı bakmaya başlarsın, artık yaptıklarının bir anlamı olması gerektiğine karar verirsin.
Değer verdiğiniz bir yakınınızı kaybettiğiniz andır. Gölgesine sığındığınız ağacın , kökünden sökülmüş olduğunu ve yerinde yeller estiğini gördüğünüz andır. işte o an gerçekten büyürsünüz.
insanın 'vay be! bebelik çağları geçmiş.' dediği anlardır. eskiden 7. nesiller sözlüğe geldiğinde taşşak geçerdik kendileriyle. şimdi 11'ler gelmiş, 8'ler, 9'lar, 10'lar taşşak geçiyor. büyüdünüz de adam mı oldunuz lan başkalarıyla taşşak geçiyorsunuz? *
4 gündür kamptaydık ve birden şiddetli yağmur başladı.
bu kampa 85 kmlik bisiklet sürüşüyle gitmiştik. dolayısıyla bisikletlerimiz ve bisikletler için gerekli olan tamir malzemeleri , yemek malzemeleri vb. etraftaydı.
arkadaşım uğur'a
+abi hemen işe yarar herşeyi topla etraftan!! dedim ve işe yarayacak herşeyi 2-3 dk içerisinde çadırlara doldurarak bizde çadır içine oturduk. keza yakacağımız odunları bile ıslanmasın diye çadırlara soktuk. çadırdaki malzemeleri konrtol ettiğimizde dışarda önemli birşey kalmadığına kannat getirdik.
40 dk kadar süren yağmur sonrasında dışarı çıktık ve herşeyin ortasında kalan bir şeyi , hiç önemsemediğimizi hatta diğer şeyleri alelacele toparlarken üzerine basıp geçtiğimizi gördük.
paraydı bu..
o zaman anlamıştım parayı. ormanın içinde çürük bir ağaç kökü kadar bile önemi yoktu o kağıt parçasının. öğrenci halimle tüm mal varlığım olan 200 tl bile olsa...
bakkala gittiğinizde alacağı çikolataya parası yetmeyen ve bakkal amcayla pazarlığa duran bir çocuğa istediği çikolatayı almak. çocuğun yüzündeki şaşkınlıkla karışık o mutluluğu görmek paha biçilemez.
