insanlardan nefret ettiğin anlamına gelmez bu, ne diye onlardan nefret edesin ki? Ne diye kendinden nefret edesin ki? Keşke insan türüne ait olmak, o dayanılmaz ve sağır edici gürültüyü de beraberinde getirmeseydi; keşke hayvanlar aleminden çıkıp aşılan o birkaç gülünç adımın bedeli, sözcüklerin, büyük tasarıların, büyük atılımların o dinmek bilmeyen hazımsızlığı olmasaydı! Karşı karşıya getirilebilen başparmaklara, iki ayak üstünde duruşa, omuzlar üzerinde başın yarım dönüşüne fazla ağır bir bedel bu. Yaşam denen bu kazan, bu fırın, bu ızgara, bu milyarlarca uyarı, kışkırtma, tembih, coşkunluk, bu bitmek bilmeyen baskı ortamı, bu sonsuz üretme, ezme, yutma, engelleri aşma, durmadan ve yeniden baştan yaratma makinesi, senin değersiz varoluşunun her gününü, her saatini yönetmek isteyen bu yumuşak dehşet.
insanın hazinesidir aynı zamanda.
lanetimizi bize altın bir sandık içinde vermiş, varoluşumuzu tasarlayan güç.
biz, bizliğimizle lanetlenmişiz.
ship olduğumuz en değerli şey, bizi biz yapan belkide tek şey bilincimiz.
ve aslında o bilinç en büyük lanetimiz.
çünkü onunla keşfediyoruz ve keşfettikçe acı çekiyoruz.
bilinçsiz olsaydık bu kadar acımızda olmazdı.
hatta belki ölümden dahi ürkmeyecektik.
bilincimizle lanetliyoruz kendimizi ve öğrendikçe lanetimiz tarafından daha bir sıkı kuşatılıyoruz.
