insanın kendiyle başbaşa kaldığı an, yatağa yattığı zamandır. kendinle başbaşa kalır ve kendinle yüzleşirsin. yatağa yattığı an, kendinle konuşmlar başlar. çok çetin hesaplaşmalar, hayaller vs...
yatağımız bizim için en rahat yerdir. çünkü o yatak bizimdir ve ondan başka bir yatakta yattığımızda rahat edemeyiz. yatağımıza yatarız, aklımıza gelecek ilk düşünce sevdiğimiz kızdır. onunla birlikte olduğumuzu, sinemaya gittiğimizi, sahil kıyısında koşmayı , pamuk helva yemeyi... bu hayallerle kendimizi avuturuz ve mutlu oluruz. bu hayallerin en güzel yönüde, sevdiğimiz kızla hayalimizde bile olsa, cinsel ilişkiye girmeyiz. çünkü onu seviyoruz ve kıyamayız onun bir saçının teline bile dokunmayı. sevmenin en güzel yönüde budur zaten.
sevdiğmiz kızla ilgili hesaplaşmamız bittiği zaman, bir başka hayale dalarız, gelecekte ne olacağımız hakkında. hayallerimiz kimimizde muhendislik, kimi doktor kimi ünlü bir oyuncu kimi ise ünlü yönetmen... ben gece hep hayalimde kendimi yönetmen olarak görürüm. bana o kadar toz pembe geliyordu ki hayallerimde yönetmenlik; sanki beni hemen yönetmen yapacaklar bende filmimi çekip oscar alcam. şimdi bu bölümü okuyorum ve hiç bir şey hayallerimdeki gibi olmuyor.
insanlar kendiyle başbaşa kaldığı an hayaller hayalleri kovalıyor. bunuda en iyi yapabilceğimiz yer yatağımızdır. şunu da unutmamak gerekir hiç bir şey yatakta düşündüğümüz gibi olmuyor. ben şu ana yatağımda planladığım bir şeyi tam olarak uygulayamadım, illa bir eksiklik bir aksilik oluyor, ama yinede insanın kendiyle başbaşa kalıp yatağında hayal kurması güzel bir şeydir. her ne kadar gerçekleşmesede.
ev kalabalıktır. arkadas es dost ahbap toplanmıssınızdır içilir yeri gelir sıcılır dertsiz tasasız.
sonra giderler tek tek baş başa kalırsın kendinle. bir ses ararsın evde daha senin sesin bile cıkmazken yabancı bir sesin varolmasını dilemenin ne kadar sacma oldugunu anlarsın. duvarlara bakarsın. insanlar içinde yalnızım. ben bile beni terketmişim siz terketseniz ne çıkar lan diye bagırası gelir insanın. yataga yatılır ısıklar söner. eski aşklar güzel anlar gelir gözlerin önüne. ölüp gitmemiş dostlar aile parcaları gelir. cocuklugunuz gelir. ne kadarda masumdu hayallerim dersin. sonra yastıktaki nemli tarafa kayan kafayla uykuya dalarsın. herşey gibi kendiyle basbasa kalmasıda geçicidir insanın.
cok afedersiniz.. insanin s.ctigi andir... siz cagirsanizda kimse gelmez yaniniza s.carken.. "gel yanimda dur 2 dk. muhabbet edelim.." dersiniz burun bukerler, agizlarini yamulturlar, suratlarini eksitirler, kalbinizi kirarlar allahsizlar... iste onlarin dostlugu bu kadardir zaten, yaziklar olsun lan hepinize dersiniz.. itiyacim yok hic birinize defolun gidin hayatimdan.. ben tek tabanca da doldururm hayat cilesini der postanizi koyar... ortami terkedip kakanizi yapmak icin tuvalete gidersiniz... "kakam geldi lan" diye kostura kostura gitmeyin sakin tuvalete, agir agir.. ama kararli adimlarla, dim dik yuruyun ki az evvel edindiginiz karizmaya daha da karizma katin... hadi afiyet olsun.
kimi zaman arkadaşlarının yanından bir bahane bulup ayrılma nedenidir. insan 10 kişinin arasında da olsa, bin kişilik bir toplulukta bile olsa susar ve izler sadece. sonrada içindeki basıp gitme isteğini dizginleyemez ve olaylar gelişir.
en yakınınıza bile anlatmak istemediğiniz kendinizinde aslında tam olarak ne olduğunu bilmediğiniz sanki çok dertliymişsiniz gibi hissettiren yalnızlık halidir.
kalabalıkta düşünmediğin, kaçtığın ama aslında benliğini kaplamış olan herşey birer birer gelir akla... özlediklerin, kaybettiklerin, doğruların, yanlışların... sustukların vardır, söyleyemediklerin, düşünemediklerin; ama hissetmekten kaçamadıkların. belki zamansız bitmiş bir dostluk, belki yıllar öncesinin bir yumruk gibi boğazda takılıp kalan acısı... her nefes alışta hissedilen, alışılmış, suskunlaştırmış ve en çok hiçliğe yaklaştırmış bütün anılar geçer zihinden... başka zaman düşünsen gözlerin dolar; kaçarsın. kaçacak yer vardır, oyalayacak insanlar vardır. ama kendinle başbaşa kaldıysan; işte orada bitti. gidecek yer yok. sonrası hüzün, sonrası gözyaşı, sonrası hıçkırıklar. insan böyle zamanlarda en çok ''neden?'' diyor kendi kendine.. ''neden?''... sen dünyanın en güçlü insanı, sen dinleyen, sen anlayan insan. kendinle başbaşa kaldığın an acizsin işte; ötesi yok...
