en yakın arkadaşımın, kanımın, canımın yaşadığı depresyonla öğrendiğim yollar. ben dahil kimsenin mesajlarına dönmüyor, aradığımızda muhabbet "naber? iyi." ötesine geçmiyor, ailesinin yanına gitmemek için elinden geleni yapıyor ve başarıyor, işten eve evden işe modunda yaşıyor, eskiden arkadaşları görme bahanesiyle şehir şehir gezmemizi bırakın evinden bile dışarı çıkmıyor, küçücük evde, dört duvar arasında iç sesini dinleyip kendini bitirerek günlerini geçiriyor. internete girmiyor, tüm buluşma vb teklifleri reddediyor, 10 aramadan 1'ine cevap verirse şanslı sayıyorum kendimi. acil olarak psikolojik desteğe ihtiyacı var ama kabul etmiyor.
kendinizden çok değer verdiğiniz birinin gözünüzün önünde erimesini izlemek, müdahale edememek, her denemenizde elde sadece kalp kırıklarınızın kalması hem üzücü hem de yıpratıcı. nasıl bir çaresizliktir bu. çok üzülüyorum sözlük çokkk...
