kendinden en uzakta olduğunu düşündüğü andır.
zira insan, kaybettiği her şeyde olduğu gibi kendini de her nedense uzaklarda arar.
aynaya bakmaz, gölgesiyle uzlaşmaz, dönenir durur bir çember içinde, kendini bilip de bilmezlikten gelerek...
ne zamanki durur, dinler içsel sesini, barışır aynadaki yansımasıyla, kırık dökükleri toplar içindeki...
işte o zaman, bulabilir belki kendini.
bulduğundan memnun kalmayıp, yenisi için yollara düşene kadar...
bir şarkı dinlerken bile kelimelerin insana usulca yaklaştığı andır.
çekilmez bir adam mı oldum yeniden ? uykusuz, aksi, lanet... bir bakıyorsun ana avrat söver gibi, azgın bir hayvan döver gibi çalışıyorum... sonra bir bakıyorsun ki ağzında sönük bir sigara gibi tembel bir türkü, sabahtan akşama kadar sırt üstü yatıyorum ertesi gün.. evet, evet ve beni çileden çıkartıyor büsbütün kendime karşı duyduğum nefret ve merhamet..
