tamam her insan zaman zaman mallama yaşar ama başlıkta sözedilen durumun en acımasız hal aldığı zaman, gerçekten çok zeki ya da öyle düşünülen kişilerin yanında yaşandığı zamandır. diğer hallerde insandaki gizli bir içsel gurur devreye girer ama bu hal bayağı üzer insanı.
genel olarak hatırlayamama durumlarında hissedilen anlardır. özele gelirsek, buyrun: evde ders programından dersin nerede ve kaçta oluğuna bakıp, okula gidince unutmak. yaklaşık 3 yıldır bu böyle amk. elime yazıyorum bazen. unutkanlığımı, herkes; "sen hiçbir şey takmıyosun yaaa ne kadar raaatsın bee" tarzında karşılıyorlar ama bildiğin mallığımdan. ben istemez miyim lan insan gibi derslerime girebileyim. geri zekalı olduğum için her şeyi unutuyorum. bazen soyadımı bile unutuyorum. hafızamı sikem.
Tamda şuan. Içimdeki iyiliği öldürsün biri. Yapacagim baska seyler vardı. Belki cok mutlu olacagim bir seyi bir baskasinin hayatima kendince iyi bir sekilde mudahile etmesi yuzunden kaybettim. 1 bucuk saat öldu. Allah ım neden beni bu insanlarla siniryor ve yasatiyorsun. Sinama ama cezami ver öteki dunya da. Ibretimi farkli ver. Cikis yolunu goremiyorum ..
Uzun zaman önce sinirli bir halde gece direksiyona geçilir. Yolda bir motosiklet önüne kırıp u dönüşü yapmaya kalkınca camdan "kör müsün kardeşim" diye cemkirilir. Sonra çocuk "farlarıni acmamissin gormedim kusura bakma" deyince hissedilen duygu bu işte.
