yapayalnızken sevilen bir kitabı okumak, sevilen bir müziğe kulak vermek, ya da o yanınızdayken kendinizi bir tüy hafifliğinde hissedebileceğiniz bir insanın varlığında hissedilen anlardır.
sınırların olmadığı, sadece ufukların görüldüğü, doğal alanlarda geçirilen anlar. kafanın içinden hiçbirşeyin geçmediği ve sorumluluğunun olmadığı anlarıda bu anlardan sayabiliriz tabi. zaten bahsettiğim doğal alanlarda yaşayarak şehir hayatının getirdi bütün sorumluluklardan uzaklaşmak mümkündür. orda kimse senden kira istemez, başkalarını zengin etmek ve sadece kendi hayatını idam ettirebilmek için bütün gün çalışmak zorunda değilsindir. tek sorumluluğun karını doyurabilmektir ki onuda doğa fazlasıyla karşılamaktadır.
bu insanlar kesinlikle özgürdürler: http://www.facebook.com/v...197177969456&comments
havaalanlarında uçağı beklerken geçirilen anlar.... elimde tek yöne kendi ülkeme biletim olsa bile o sırt çantalı halimle istesem, o bilmem kaç nolu kapıdan geçip dünyanın öbür ucuna bile giderim ayağına kendimi kandırdığım, ama aslında iki buçuk saat sonra annenin dizinin dibinde olacak olduğum gerçeğini inatla reddedip çantam sırtımda pıtı pıtı bir o yana bir bu yana koşuşturup insanları izlediğim, sonra onların nerelerden gelip nerelere gittiğine dair kendi kendime beyin jimnastiği yapıp, sanki o insanların hayat hikayelerini cidden öğrenmişim gibi bilge bir tavırla bazen kendi yazıp yakıştırdığım hayat hikayesine üzüldüğüm, her yolcunun apayrı bir eğlence kaynağı, her uçağınsa zihnimde beni bambaşka ülkelere götürmek için sırada bekleyen birer özel jet kıvamına girdiği kanatlı arabalar diyarındaki o birkaç saat...
tamamen başka bir ruha bürünülen, en güzel ve en özgür hissedilen anlardır. mesela, sabah güneşini sahil kenarında tek başına izlemek gibi. sadece dalga sesi ve uzaktaki gemileri varlığı ayrı bir dünyaya salıyor insanı.
