bir çok insanın hayatı, bu ''an'' içerisine sıkışmış olarak geçmektedir. nitekim her insan birazcık aptaldır... her konuda olmasa bile, mutlaka bir konuda..
hani böyle herkesi kendin gibi düşünür benim gözümde o neyse, onun gözünde ben de oyum gibi düşünürsün ya..
işte bu en büyük aptallıktır bence..
benim düşündüğümün binde biri kadar bile düşünülmediğimi anladığımda hissettiğim aptallığı başka hiç bir zaman hissetmedim.
arkadaş ortamında heycanlı heycanlı anlatıp , bişey başardığını söylerken diğerinin hatırlamadığı andır.
".. sonrada işte gittik oraya bende şöyle bişey yaptım tam. onu yapmasam ortalık karışacaktı demi memet abi ?"
- ney ?
+abi şey diyorum ya ?
- ha pardon gözüm ya maça dalmışım. hatırlamıyorum ki hiç.
+ abi nası hatırlamıyosun sende dedin ya iyiki sen vardın felan
-vur! lan vur ! hay senin vuracağın topa.
+kahveye gidek mi ?
eski model kutuplardan basık dolmuşa binip ayata bekliyosanız kafanızı eğmek zorunda kalışınız ve pantolonunuzun belinizden düşmesi. pantolonu çekeyim derken arabanın ani fren yapması. önde oturan kıza kafa atmak. pardon demek. sonra bunun tekrarlanması.
(bkz: vay bacın sikem)
bin tane yaşlı akrabanın arasında falancanın oğlunun eltisinin gelininden dünyanın en önemli meselesiymiş gibi bahsedilirken sizin hiçbir şey anlamadığınız andır.
