kendinden başka bütün insanlar basamaktır. bir başkası, ihtiyaç duyduğun kadar önemlidir; o kadar değerlidir. en çok annene ihtiyaç duyarsan, en değerli insan odur gözünde. neye ihtiyaç duyduğun fark etmez: sevgisine, şefkatine... bir arkadaşının sohbetine, paylaşımına ihtiyaç duyarsan, o an içim çok değerlidir o. o an hissettiğin değeri başka zamanlar, bu kadar şiddetli hissetmezsin. bir tavşanı eline alıp sevmek gibi... tavşanı bırakıp, yoluna devam ettiğinde, bir daha çok zor hatırlarsın o tavşanı. anlık sevme ihtiyacı...
her insan yalnızdır.
iyi gününde seninle gülüp, eğlenen dostun, kötü gününde ortadan kaybolur. işte bunu yaşadığında, hiçliği fark edersin. dostluk hiçti, yalandı. o an için senin yanında olmuş, senin paylaşımına ihtiyaç duymuş bir insan vardı sadece; musibetlerini istemiyordu. bunları gördükçe, anladıkça, bu dünyada yalnız olduğunu fark ediyorsun. sen ölmeyesin diye, kurşunun önüne atlayan insanları bekleme! onlar hayal aleminde varlar. realitesi sıfır. baban bile çekip gidebiliyor. yalnızız...
en değerli olgu tanrıdır. o olmasaydı, bizde olmazdık; ama o herkesindir. bizim tekelimizde değildir. sadece bize ait olan şeylerden en değerlisi ise ruhumuzdur. o bizi terk ederse ölürüz. hayat boyunca en sadığımızdır. sadece, hayatın ölüme denk geldiği anda gider. o anda da fark ederiz ki biz oyuz. biz ruhtan ibaretiz. beden fani... "kendim" dediğimiz şey sadece bir "ruh"muş.
ruhun istekleri, ruhun ihtiyaçları önde gelir. bedenimiz kirliyken, banyoya gitmeye üşenmemiz onun yüzünden! rahatını bozmak istemiyor! ancak toplum içindeki saygıyı düşlediğinden temizlenmeye vakıf oluyor.
insanlar bu kadar bencil, tembel, duyarsız; ruhum -yani kendim- bu kadar ben odaklıyken, diğer insanlara önem vermek ahmaklıktır!
