her insanın mutlaka bir kez yaptığı eylemdir kanımca.
bazen yapılması gereken şeyleri kendinize bile itiraf edemezken, yok sayarken; o şeyi sesli söylemek onun gerçekliğini hissettirir.
ben: off off
ben: noldu?
ben: nolsun, hayata çaldığımız maya tutmadı be abicim.
ben: boşver.
ben: lan nesini boşver! çeyrek asırdır tutturmuşun bi boşver. başka kelam bilmez misin sen?
ben: iyi aman dökül hadi.
ben: oğlum baksana. güzel olacağından emin olduğumuz günlerin gelip bizi bulacağına inandığımız, hayatımızı yarıladık çoktan. hiçbir numarası yok lan!
ben: güzel olacağından emin olduğumuz günler gelip bizi bulmadıysa suç bizim mi?
ben: yaa ne?!
ben: boşver abicim, takılma böyle şeylere. yaşamana bak sen.
ben: off ne boş beleş, gamsız adamsın sen. neyse bu konuştuklarımız aramızda kalsın, kimseye jurnalleme sakın oyarım.
ben: merak etme abi sırrını vermem kimselere.
ben: iyi madem gel sana soğuk bi bira ısmarlayayım.
ben: ısmarla madem.
insanın bir tür sırtındaki boşaltmasıda denebilir. Bazısı bir arkadaşı, bazısı kendisi ile ve hatta bazılarını bunu günlük tutarak bu ihtiyacını giderir. Bir anlamda çalışma masasındaki eşyaları düzenlemezside denebilir.
seni senden başka anlayacak biri olmadığında, sana en yakın sen olduğunda ve içindeki sessizliği yalnız senin sesinle bozabilceğine inandığında yotur kendinden daha iyisi.
