Bir insanın kendisiyle aynı anne-babadan dünyaya gelen kardeşinin hayatını kaybetmesidir.
Çok yakın arkadaşlarımdan birisi kız kardeşini kaybetmişti. Kız kardeşi bedensel ve zihinsel engelliydi. Ama 20 yaşında falan olduğu için artık ailenin vazgeçilmez bir parçası haline gelmişti. Sonuçta ne olursa olsun insanın evlâdıdır, kardeşidir, ablası-abisidir, elbette sevilir. Cenaze töreninden sonra arkadaşımın yanına doğru sokuldum, kur'an okunurken. Sarıldı bana, ağlıyordu. Sadece ağlıyordu. Öylece dakikalarca kaldık. Sadece ağladık. O ağladıkça ben de dayanamadım. Tek bir kelime dahi etmeden acısını paylaştığıma inanıyorum. Bazen sarılmak, dünyanın en güzel şeyi. Hattâ çoğu zaman öyle sanırım. Sadece mutluyken değil, en kötü anlarda bile sarılmak. Denemelisiniz.
