hafızaya oyun oynayan durum. günlük yaşam sosyolojisi dersindeydik ve hoca sordu:
hatırladığınız en eski-ilk şey ne...
öylece kaldım. daha önce hiç düşünmemiştim. dakikalarca durdum öyle. eskiye gittikçe gittim.
ilk anı...
en eski anı...
önce bi bulamadım ama yıllardır düşünürüm ve en erkeni bu:
herkes saçlarını kesip kuaföre giderken, bir hareket halindeyken, annem saçlarımın uçlarındaki bukleleri sevdiği için benim saçlarımı kestirmek istememesiyle ilk saç kesimimi kendim gerçekleştirmiştim. yolunmuş tavuğa döndüğümü hatırlıyorum, 3-4 yaşları sanırım.
turgut özalin ölümü. simdi bu basligi görünce hatirlayabildigim en eski seyin bu oldugunu fark ettim. anneannemlerdeydik, televizyon izliyorduk ve haberler bu olaydan bahsediyordu. ve ben su an turgut özalin ölüm tarihine baktim, aslinda ben o gün yalnizca 2 yasindaymisim.
"en eskilerde" yaşanmış ve izleri uzun süre hafızaya aktarılmış şeylerdir. örneğin, televizyonda görülen bir korku filmi. izlendiğinde en ufak bir korkutucu sahne çocukluğa yayılır ve sözkonusu sahne çoğunlukla akla gelir bu da o korkuyu hafızaya daha çok yerleştirir. büyüdüğünde de hatırlayabildiğin bir şey olmuş olur.
bakkaldan yalnız başıma ilk yapmışım. süt alacaktım, annem bana balkondan bakıyordu. yoldan geçmem gerekti. herneyse girip sütü aldığımı hatırlamıyorum ama o andan hatırladığım tek şey annemin balkondan "şimdi geç kızım"d emesi yoldan geçmeye çalışmam ve poşetin yırtılıp cam şişeli sütün bütün bir yola yayılması ve deliler gibi ağlamam. sanırım 4 yaşındaydım.
