yapboza benzetilebilecek hayatımızın, her bir parçasının ayrı şeyler ifade edebilmesi, hatta belki bağımsız parça iken hiçbir şey ifade etmemesi gerçeğiyle izah edilebilecek durumdur. parçaları birleştirip bütüne bakmayı öğrenmediği sürece kendini kandırmaya mahkum olacak kişilerin sergileyeceği davranış olarak kalması gereken yanlış olarak da ifade edilebilir.
kendini kandırmaktır. bize hayatı öğreten, bizi adam eden, hırslandıran, başarılı olmamızı sağlayan olaylar hep yaşadığımız kötü olaylardır. onları hatırlayıp bileyleniriz hayata, kabuk bağlarız. kolay kolay yıkılmayız bu sayede, kandıramaz kimse. değer verilecek insanı seçmeyi biliriz. daha az hata yapar daha az acı çekeriz. bin nasihatten iyidir bir musibet ve hep aklımızın köşesinde olmalıdır hayattan yediğimiz kazıklar.
90lı yılları çok demokratik zamanlar olarak hatırlamak da bu konuya müthiş bir örnektir. oysa gözlerinizin önünden şöyle bir objektif şekilde geçirirseniz o yılları hiç de demokratik olmadığını görebilirsiniz, hoş günümüz türkiye'si de daha demokratik değil zaten bu illüzyonun sebebi de zannedersem bu.
insanın ne kadar yavşak, ne kadar göt veren, ne kadar karaktersiz bir yaratık olabildiğinin kanıtıdır.
geçmişin senindir, sen de geçmişin. ne diye eğip büküyorsun a pezenevk?
hayata umut dolu bakmaya çalışan insanların içerisinde bulunduğu bir durumdur. bu tip insanlar genelde, geçmişinde kötü olaylar yaşamış fakat bunların unutulabilir olduğuna inanan kişilerdir.
