acayip bir duygu.
kapının ansızın açılması gibi. bir dostun merhaba demesi gibi (yok lan bu saçma oldu). ama cidden bu sanırım yaşla alakalı bir şey. dönüp geriye bakıyorsun ve geldiğin noktada artık değişmesi gereken şeylerin olması gerektiğine inanıyorsun. en azından sevgiliyle ayrılıklar koymaya başlıyor. bir çocuk sesi istiyorsun yahu evin içinde. anne baba diyen dünyalar güzel bir çift göz.
en yalnızlık anlarında, gece yatağa giripte birinin koynuna sokulma isteğinin doğduduğu anda meydana gelen istek.
hani sokulmak değil sadece, ait olmak, sahip olmak..
özgür olmak aynı zamanda..
düzene koymak bazı şeyleri..
insanın bir şeye doyması gerekmiyor illa evlenmesi için, asıl evlenme isteği o duyguları tatması içindir insanın bana göre.Okul bitsin, paramı kazanmaya başlayayım, askerliğimi yapayım bir dakika durursam namerdim.
sebebini bilmiyorum fakat ben insanı bu fikri bu aralar fazlasıyla düşünüyor. belkide karşıma evlilik fikrini yakıştırdığım insanların çıkmasıdır. bilemiyorum. ama bu aralar evlenmezsem bi daha olmaz gibi geliyor. çok korkuyorum dostlar.
