moruk;
insanın en çaresiz anı ne zamandır, hangi yerdir hiç düşündün mü adamım? düşünmediysen ben sana yardımcı olmaya çalışayım;
''sözün bittiği yer''
insan oraya varmasın, benzini bitmiş araba gibi olur, marş basar gırtlak zorlar ama konuşacak kelime kalmadığından susar da susar. işte bu suskunluk yer bitirir adamı.
''sözün bittiği yer''
gözler konuşur ama;
susmaz ki onlar. hep anlatacak bir şeyleri, mana katacak br meşkuliyetleri bulunur. gevezedir lan gözler. adam sözün bittiği yer demiş bu hala anlatıyor. bakıyor da bakıyor, hem gözler utanmazdır da moruk, insan sözün bittiği yerde çaresizliği ile başbaşa kalır ve susar, atar içine. göz öyle midir; anlatır çaresizliği, dile getirir olmayan ses telleriyle.
gözün kötü huyu da damla damla sıcak ve tuzlu bir sıvıyı içinde tutamaması. hem utanmadan yalvarır gibi çaresiz bir bakış ile ortalığı şenlendir hem de utanmadan gözyaşı dök. arsız ki bu!
sözün bittiği yer gözün bittiği yer olmaz asla, istisnalar var yok değil. ağlamaktan kör olan bir kaç denyo ile birebir olmasa da namlarının sayesinde tanıştım. aptala bağlamış kendini adam, seviyor belki de öyle olmayı.
götü patlamış zırlamaktan ama bana mısın demiyor.
yazık ki ona; ama o farkında değil.
sözün bittiği yer kalbin bittiği yer asla değil. kalbin bittiği yer en rahat olanı. kalp durur da biter, yoksa silip atamazsın. ama bak dikkat et; bu ne zaman gerçekleşir, çaresizlik varsa. yani sözün bittiği yerdeysen.
kalbin bittiği yer ölüm moruk, bahsi geçen durumlarda en büyük mükâfat.
ne söz ne göz ne de onun dünyaya yolladığı istemdışı damlalar.
ruh bedenden çıkıp toplar valizini, sağlam bir siktir çalar dünyaya. kurtuluyorum lan senden der. dünyanın da çok da umurunda sanki. aynı dakikalarda hatta aynı saniyelerde yeni kurbanını yatırır masaya, ağlatır onu da, bilmese de neye ağladığını, ağlar da ağlar kurban. ileriki yıllarına, tahmin gücüne saygı duyularak ağlar.
