antalya-anamur yolu. o nasıl yoldur öyle. iki arabanın yanyana zor sığacağı genişlikte, aşırı virajlı ve bir tarafı uçurum. işin ilginç yanı; kaza oranlarının düşük olması. şoförlerin pür dikkat gitmelerinden kaynaklı heralde.
sene 1997. o zamanlar üniversite talebesiyim. yarı yıl arasında memleket gideceğiz tabi ama bilet parası geç geldiğinden otobüslerde yer kalmamış. bizde 6 kafadar hadi trenle gidelim dedik. expresmi postamı derken ucuz diye postayı seçtik. yolculuk başlarken boş kompartman bulunamadığından bendeniz soğuk bir vagonda uyumayı denediysemde maalesef olmadı. uyuyamadım. ramazan ayı ve bizler oruçluyuz, fakat trendeki diğer yolculular fosur fosur sigara içip çay çorba ne varsa yutuyorlar. bir kompartman bulundu nihayet ve içine yerleşildi. efendim o ne kokudur öyle. tam karşımdaki adam, berbat bir koku var üzerinde ya da ben oruçluyum ya ondan içim kalkıyor. yolda artık kaç defa durduğumuzu hatırlamıyorum. memlekete geldiğimde o benim ca'nım yeni elbiselerim kömür tozuyla kaplanmıştı. yıllarda geçse unutmam bu berbat yolculuğu.
otobüs ile yapılan yolculuklar buna en güzel örnektir. gaziantep-ankara, izmir arası bu kadar mı bıktırır arkadaş? yolculuk bittiğinde bile kendinize gelemiyorsunuz. bu tür yolculuklar bittiğinde kendinize gelmeniz için bir gün süre biçiyorum.
